Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Því, sem er, var ekki

skipað að vera, það varð.

Og veit ekki hvernig.

Í morgun rigndi;

ég sá þig og nú skín sól.

Að óvörum, óvart

steig mynd inn í mannshug.

Ég ætlaðist raunar

fátt fyrir

en veröld varð, og hún er.

Ég trúi enn ekki gervi-grasinu sem liggur þvert á gamla malarvöllinn.

„Vilhjálmur skarlat er í skelinni sinni núna og hlakkar til jólanna einsog krakki, líður inní kyrrlátt rökkur þjóðlegra sagna, fornra lífshátta og skáldlegra dægra í gömlum og góðum skruddum þarsem letrið og pappírinn skiptir líka máli fyrir skapið og fíngurna einsog misjafnlega vænn borðviður í húsum og líkkistum. Úr þessum heimi talar hann til okkar. Huldufólkssögur og önnur afspreingi kynlegrar reynslu, svo sem vasaglös sem örfátækir prestar eiga og geyma næturlángt í holum undir steini nokkrum við túnbrotið í Gróugerði, og eru full af ódáinsveigum að morgni, eru þá í huganum slúngin alvarlegri dul og spurníngum. Hversu margur afneitar ekki eða skellir skollaeyrum við frumstæðum hugmyndum sem ekki samhæfast því sem honum var kennt um lögmál efnisheimsins? Það er lítil frægð. Sá hinn sami er eins vís til að afgreiða áþreifanlegasta og hroðalegasta samtíðarveruleika á svipaðan hátt, eða í mesta lagi einsog óþægilega höfuðsótt. Það er sama kalda einkaraunsæið; hann hefur farsælt einkavit fyrir sjálfum sér, býr með það í sínu einkahreiðri, flækir sér hvorki í ímyndun né veruleika, og heldur áfram að gánga hrínginn í kríngum sinn einiberjarunn og þylja sama stefið: Ég er heilbrigður, upplýstur nútímaborgari; það er ekkert að mér. Merkilegur er mannshugurinn; hann er ekki bara efni í flárátt skop einsog við vill brenna yfir skálum og innan um marga. Yfir skálum gerist náttúrulega margt. Yfir skálum hefur Vilhjálmur sagt hrikalegar sögur [...]“

Ég gogola þig.

Ég er löggiltur hálfviti

hlusta á Baggalút og Hjálma –

bölva haglélinu í bílnum

"Steindepillinn

leitar lags eins og ég

með litlu hljóðfæri

undir stórum himni"

Þessar fjórar góðu línur gera litla bók að doðranti. Fyrirsögn gæti verið afli eða álíka en sleppum því.

...Brytinn færði mjer matinn sjálfur, því þar var enginn þjónn eða skipsdrengur. – Skipstjórinn átti hund stóran og fallegan. Hann varð mjer til mikillar skemmtunar. Hann var látinn jeta þar inni. Jeg varð ekki lítið forviða við fyrstu máltíðina, þegar skipstjórinn og jeg tendruðum pípur okkar. Þá stökk hundurinn upp á stól, sem stóð við bollaskápinn, tók pípu, sem lá á öskubakka, og sat með hana í öðru kjaftvikinu í nokkrar mínútur og lagði hana svo aftur á bakkann. Þetta gerði hann við hverja máltíð. Margt fleira var skrítilegt við hund þenna. Jeg hef gleymt hvað hann hjet. Hann varð óður og uppvægur, ef hann heyrði Rússa nefnda. Ef hann vildi ekki jeta það, sem skipstjórinn gaf honum, sagði skipstjórinn: “Þá er best að gefa Rússum það.” Þá keptist hundurinn við að jeta, og þótt hann lægi og virtist sofa, þá þaut hann upp með gelti og ólátum, ef jeg sagði: “Jeg held að Rússar sjeu upp á þilfari...

"...faðir Gunnlaugs, þess sem draugurinn drap..."

Og ógiftir, barnlausir krypplingar inní runum af, þá, risum, af forfeðrum. Má segja svona?

Ef einhver á að trúa?

Kl. 4:04

Jón Kalman galdramann