Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

he used to be a winner who enjoyed a life of prominence and position.

Eitt helsta meistaraverk Raymonds er Alcohol, flutningurinn á því lagi er einkar inspíraður, bæði í stúdíói og jafnvel ennfremur á sviði. Þá sýndi hann ætíð partítrikk föður síns, að syngja með bjórdós á hausnum, skemmtilegt trikk sem vakti mikla lukku.

[Myndin af honum með dósina á hausnum var of grainy og leiðinleg á að líta]

Lagið er flott, þarna uppúr '70 - á Muswell Hillbillies - var hann að vinna með 1930's jass, sem hann svo mixaði með kántrí og ofur cockney rhyme-i. Það kom mjög vel út, platan er kannski hans besta, og þarafleiðandi ein sú besta allra tíma. Hún er í senn fyndin, berstrípuð í hljóm og tilfiningum, grúví og hrá. Raymond fer á kostum í ýmsum hlutverkum, ofdrykkjumaður, 'the last holidaymaker', vænisjúkur bjáni í Acute Schizophrenina Blues. Í Skin and Bone fer hann niðrandi orðum um megrunarkúra, í 20th Century Man fer hann niðrandi orðum um þá öld alla, viðurkennir tilvist sína í henni en óskar þess helst að hann væri ekki þar - sentiment sem á við í dag, og ég samþykki að mestu.

Á Muswell Hillbillies var enginn singúll, enginn hittari. Muswell Hillbillies er indie-meistarverk, fyrsta alt-country platan, genre sem Raymond ekki nema rétt snerti aðeins á, en gerði það samt betur, og með meiri húmor og tilfiningu, en flestir aðrir.

Hljómsveitin The Kinks er gullnáma, aðeins örfáar hljómsveitir hafa gefið út jafn margar góðar plötur, með svo mörgum stílum og stefnum í farteskinu. Ég segi gullnáma, því það þarf að vera fyrir hjá hverjum aðdáenda þeirra, einhverskonar vottur af gáfum og sensitív sýn á heiminn. Ef þú hlustar á Metallica þarf ekki vera vottur fyrir því, í raun er ómögulegt að næm sýn á veröldina sé til staðar hjá hverjum þeim sem fór í Egilshöll að hlusta á þá. Þetta segi ég vitandi sem er að einhverjir sniðugir hlusta á Metallica, kannski einhverjir sem gætu lamið mig, menn einsog Stefán Máni - mér er bara orðið skítsama. Auðvitað er þetta snobb í mér, auðvitað læt ég einsog fífl og hugsa í gegnum einn næmasta listamann allra tíma, sé heiminn í gegnum tískumistök og stolin riff, en - og þetta er málið - mér líður bara betur fyrir vikið. Og það er staðreynd, að einungis gáfað, viðkvæmt og fallegt fólk, eru aðdáendur þess Ray Davies sem birtist á Muswell Hillbillies og Village Green Preservation Society. Við erum að tala um ólgandi uppljómum - veröld sem var og Góða dátann Sveikj, tilfiningar sem einungis örfáir fá að njóta og hafa kraft til að veita öðrum af sínum brunni.

Þema Muswell Hillbillies er hvernig hverfið sem foreldrar hans og Dave voru flutt, nauðug vel að merkja, til Muswell Hill í norður London, en í gamla hverfinu var byggt the City - fjármálahverfið fræga. Þetta á svo ágætlega vel við í dag, miðað við hversu "nútímavæða" á Laugaveginn góða. Aðferðirnar sem maður hefur heyrt af, hvernig komið var fram við afa og ömmu Brynju H. td ríma við hvernig Raymond lýsir þessu. Þó það hafi verið með öðruvísi - ekki dópistar, heldur 'the men in gray' - handbendi Drottningarinnar.

Ég ætlaði ekki að hafa þetta svona langt um Muswell Hillbillies, ég komst bara aðeins á skrið. Hún er líka nógu góð til að eiga það skilið svosem. Ég ætlaði frekar að koma inná alkahól, partítrikk og bókasöfn.

AA er ekki óvitlaus félagskapur, þó þeir vilji koma guði eða í hið minnsta einhverjum æðri máttarvöldum uppá alla þá sem til þeirra leita. Sporin 12 eru að mestu nothæf fyrir alla, leiðirnar að bættri líðan eru lógískar ekki bara fyrir recovering alka eða dópista. Þeir sem ég hef fylgst með nota þau, hafa sýnt mér fram á hversu vel þau virkilega virka - það er þó með þessa aðferð einsog annað, að það verður að vera vilji til að hætta fyrir hendi. Ég hef hugsað mér að reyna að nota nokkur þessara ráða, sem ég hef séð vini mína nota við sinn bata. Eitt af því var til dæmis, að skrá niður ýmislegt sem kom manni úr jafnvægi yfir daginn, og fara svo yfir það að kvöldi. Mér sýnist það geta veitt manni góða innsýn inní eigið sálarlíf, og ég held einnig að það séu ekkert nema kostir við það. Það eru önnur ágætis ráð sem ég hef séð notuð, sem ég mun kannski minnast á hér þegar ég kem að þeim og vinn að. En ég ákvað að byrja á 12 sporinu, koma öðrum til hjálpar. Get cracking...

Aðeins einu sinni hef ég gerst svo frægur að fara á Fund - núna kemur að partítrikkinu - og ég af sjálfsdáðum - fann uppá partítrikki! Það segir svosem ekkert um gildi þessara funda, bara þeim mun meir um mig. Þeir virðast samt vera að einhverju leiti ávanabindandi, fyrir fólk í bata amk. Hefði ég verið á enn verri villigötum hefði það kannski gert mér meira gagn, en ég hafði frekar af þessum aulahroll en uppljómun. Það verður þó að viðurkennast, að það var hughreystandi að heyra vitnisburð þessa ágæta fólks. Og, þó faðmlagið, sem ég hafði alls ekki verið búinn undir hafi verið mjög huggandi, er þetta ekkert sem ég myndi leita í. Fight Club pælingin var samt sannreynd þarna, því einsog ég segi, var þetta huggandi.

Einn liður í þessum sporum er að gera upp fortíðina, sem ég tel ekkert svo vitlaust. Þó ég sé ekki að fara í að biðjast fyrirgefningar af öllum sem ég hef gert rangt, tók ég fyrsta skrefið um daginn: borgaði sektina á bókasafninu, og var þá einni sektarkenndinni strax sleppt, og mér leið betur fyrir vikið. Ég fór strax í að taka bók, en það hef ég ekki getað gert í tvö ár!

Ég er núna búinn að lesa litla kilju um Roxy Music, sem var fín og veitti mér dálitla innsýn í heim Bryan Ferry, og er að klára Rokkað í Vittula, sem er ágætt grín, en ristir ekki djúpt. Mig er strax farið að hlakka til að fara næst, og hef verið að nota Gegni til að athuga hvað skyldi næst taka, og listinn orðinn nokkuð stór.

Í bindindum er best að drekka annaðhvort kaffi eða te, te er mein allra bóta það sagði amma Raymonds, og ef maður trúir einhverjum þá er það ömmu Ray Davies.

Have a cuppa tea.