Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Th' way we were, th' way we met, th' way I lit yr cigarette
Th' way it trailed, into a stream, an' lay down between...

Ég hef hvorki getu né nennu til að reyna við eitthvað sniðugt. Þessi pæling mín um gerbréfin, eða útúmsleikjanlega frasann, eru dauð orð. Pælingin er dauð.

Eitt er það sem böggar mig núna, og það er að ég hef ekki efni á Antony & the Johnsons miðunum fyrren eftir mánaðmót. Ef það verður uppselt á miðvikudaginn þarnæsta, þá held ég að ég brytji niður mogga útí spítt og óverdósi fyrir lúsarlaunin mín, í kókdollu og kaffibolla fortressi af geðshræringu, frekju og almennum barnaskap.

Einræðisherrann, sir 'hné fylgir hótun', náttúrunnanndi Hafnarfjarðar númer eitt og Giflu bóndinn, Yndriði sonur Þorgeirs, tæpir á gæsum hér að neðan. Er hann hér með minntur á að þær má enn finna í skrúðhirtum tréstönglunum við Miklubraut, gegnt lautinni hvar við áðum um daginn í annarlegum, en Karma-bætandi, hugleiðingum semog starfa.

En ég, ég er risinn.

Risinn úr öskustónni, jafn ófrýnilegur og áður.

Áður en ég verð aftur barn, sigaðu á mig hundunum: Gátum og sætum sigrum, svo ég hugleiði eitthvað í neðsta þrepinu...

Baunaðu á mig. B-b-baunaðu á mig.