Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

When something hit me, hit me,
like an atomic bomb!

New York Dolls

Er það satt, að séra Árni hafi sjálfur fundið upp orðið þórðargleði? Eftir einhverjum helvítis Snæfellingi, Þórði of course, sem gladdist ógurlega, einsog Snæfellinga er siður, yfir óförum annara? Þessu heldur Árni fram blákalt, og Þórbergur skráir, einhverjir Friðjónar prenta, með ýmsum innsláttarvillum árið 1977 og ég les; trúir þessu einhver? get ég það?

Já, því Þórður er enn að:

Þú, sem ókst yfir blaðið á skóflunni minni, á gatnamótum Listabrautar og Háaleitisbrautar eftir hádegið í dag, svo hún sporðrentist 180 gráður í loftinu með háu glamri, svo dró fyrir sólu eitt hvínandi augnablik, og gerðir það að verkum, að skóflan skall með hluta handfangsins, í nefið á mér, farðu í rassgat.

Þegar ég öskraði á þig, hvað er að þér helvítis fokkin fávitinn þinn; með aðra hönd á miðnesi mínu, sjokkeraður; steytti að þér hinum hnefanum, gleymdi ég í heift minni, að henda í bílinn þinn hellubrotinu sem ég veifaði og steytti.

Þú áttir ekkert annað skilið. Ekkert. Ef blaðið rispaði ekki bíllinn, hefði það ekki verið óeðlilegt þó ég hefði fleygt hellubrotinu innum afturrúðuna, helst í einhvern nákominn þér. Því það er eins með þetta og allt, foreldrar blinda barnsins byrgja brunninn og byggja handrið.

Í nösunum er vond lykt af fólki. Þið Þórðar eruð allir eins í aumu nefinu.

En án djóks, þú, gaur sem keyrðir á skófluna mína svo hún fór af alefli í nefið á mér: þú ert fífl. Það hefði getað farið verr, blaðið er skarpt og hefði getað farið í augað á mér. Það hefði verið vont.

Snæfellingsdrusla!