Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?
sunnudagur, júlí 10, 2005
I am moving house,
a half-life disappears today.
Hæ,
hef verið að taka til draslið mitt, ákveða hvað ég á, hvað mér ber. Verst er, kannski, kannski ekki, að vera einn í þessu. Ég meina, við vorum tvö. Ekki? Segi ég einsog útlendingurinn [The Stranger] sem ég er.
Fann bunkann, sem heitir Drauma minna dokjúment ‘, stóran stafla, sem inniheldur allt sem ég svitnað og látið braka fyrir; hverja týnda stund, hvert andartak sem ég hef sloppið að viti úr þessu helvíti; líka öll mín mest niðurlægingar móment, þessi sem ég skrifaði um: “skrifandi, reykjandi, rúnkandi mér burt”.
Ó, kommon stelpur, ég þekki þettta.
Í stílabókunum eru listar fyrir tuttugu mix-teip, klukkutíma brjóstbirta í morgunsárið, hvítblædd eilífðar kvalaóp, en “spólurnar eru hættar að snúast”. Í stílabókunum eru dagsett rifrildi, stök orð endurtekin, uppskriftir úr bókum og stuttur texti um 6. September 1996, þegar sólin settist í Reykjavík og sleikti Nevada, þegar kúlnahríðin reið af og hálf-guðinn Inkanna var særður lífshættulega.
Það er misgott þetta hrafl, stundum get ég varla varist brosi og vildi ég gæti deilt því með einhverjum, einhverjum sem skildi mig og ég treysti. Ég er ekki að segja, að ég sé með sérstaklega þróaðann húmor eða vandaðann, þegar ég kvarta yfir að enginn hlæji. Stelpurnar í sjoppunum þegja oní nammipokana. Umm, ég er einn. Vá, einsog Ginsberg, Vá! Einn. Samsara.
Margt í bókunum, helst það sem er krotað á stöku síðurnar sem svífa útúr þeim, er einsog uppúr spámanni, atvik sem henda mig núna uppá dag, tilfinningar sem ég vildi ekki kannast við – en vissi hvað hétu – þær flæða einsog restin úr glösunum yfir mig – mig í vaskinum, heyriru ekki hvernig ég renn þegar ég kalla?
Ég þekkti aldrei fráskildar óskir einhverra sem sveima á milli þeirra, aldrei. Núna hef ég verið að hafa áhyggjur af veðrinu fyrir utan Reykjavík, uppá hálendi. En þær rista ekki djúpt, þessar fráskildu óskir, ef þær þá eru – ekki voru þær giftar, eða þær sömu, ekki einu sinni varðandi matseld.
Ó, djöfullinn.
Orðanna hljóðan, tengslin eru oftar mun áhrifaríkari en restin, bæ.
Það hefur aldrei verið svo svart, holt en hollt samt! Ég verð ekki aftur lítill strákur, ekki, ekki. Hei, ég geri adult hluti. Bæ.
Ég gef engum kredit, það fær enginn nein honourable mentions, höfundarnir eru týndir hvor öðrum, aðalleikararnir mis-einir. En hér er ég leikstjórinn og lýsi þessu loknu.
Og hvað er það aftur sem þeir segja um ljósmyndir, bæ?
Hæ,
hef verið að taka til draslið mitt, ákveða hvað ég á, hvað mér ber. Verst er, kannski, kannski ekki, að vera einn í þessu. Ég meina, við vorum tvö. Ekki? Segi ég einsog útlendingurinn [The Stranger] sem ég er.
Fann bunkann, sem heitir Drauma minna dokjúment ‘, stóran stafla, sem inniheldur allt sem ég svitnað og látið braka fyrir; hverja týnda stund, hvert andartak sem ég hef sloppið að viti úr þessu helvíti; líka öll mín mest niðurlægingar móment, þessi sem ég skrifaði um: “skrifandi, reykjandi, rúnkandi mér burt”.
Ó, kommon stelpur, ég þekki þettta.
Í stílabókunum eru listar fyrir tuttugu mix-teip, klukkutíma brjóstbirta í morgunsárið, hvítblædd eilífðar kvalaóp, en “spólurnar eru hættar að snúast”. Í stílabókunum eru dagsett rifrildi, stök orð endurtekin, uppskriftir úr bókum og stuttur texti um 6. September 1996, þegar sólin settist í Reykjavík og sleikti Nevada, þegar kúlnahríðin reið af og hálf-guðinn Inkanna var særður lífshættulega.
Það er misgott þetta hrafl, stundum get ég varla varist brosi og vildi ég gæti deilt því með einhverjum, einhverjum sem skildi mig og ég treysti. Ég er ekki að segja, að ég sé með sérstaklega þróaðann húmor eða vandaðann, þegar ég kvarta yfir að enginn hlæji. Stelpurnar í sjoppunum þegja oní nammipokana. Umm, ég er einn. Vá, einsog Ginsberg, Vá! Einn. Samsara.
Margt í bókunum, helst það sem er krotað á stöku síðurnar sem svífa útúr þeim, er einsog uppúr spámanni, atvik sem henda mig núna uppá dag, tilfinningar sem ég vildi ekki kannast við – en vissi hvað hétu – þær flæða einsog restin úr glösunum yfir mig – mig í vaskinum, heyriru ekki hvernig ég renn þegar ég kalla?
Ég þekkti aldrei fráskildar óskir einhverra sem sveima á milli þeirra, aldrei. Núna hef ég verið að hafa áhyggjur af veðrinu fyrir utan Reykjavík, uppá hálendi. En þær rista ekki djúpt, þessar fráskildu óskir, ef þær þá eru – ekki voru þær giftar, eða þær sömu, ekki einu sinni varðandi matseld.
Ó, djöfullinn.
Orðanna hljóðan, tengslin eru oftar mun áhrifaríkari en restin, bæ.
Það hefur aldrei verið svo svart, holt en hollt samt! Ég verð ekki aftur lítill strákur, ekki, ekki. Hei, ég geri adult hluti. Bæ.
Ég gef engum kredit, það fær enginn nein honourable mentions, höfundarnir eru týndir hvor öðrum, aðalleikararnir mis-einir. En hér er ég leikstjórinn og lýsi þessu loknu.
Og hvað er það aftur sem þeir segja um ljósmyndir, bæ?
Söfn
Gerast áskrifandi að Færslur [Atom]