Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

And I reply with impressions from another time, time, time, time.
eno, here by this river

Ég ætla að hylja mig núna, kappið – þessi kynja sláttur í brjóstinu þegar ég hvái að, og brosi að sjálfum mér – bæði klæðir mig úr og heldur ekkert vel. Sumt er plástrað for a reason. Og ég, of ber, hrek fólk á brott (Morrissey: “Me without clothes, a nation turns its back and gags.”).

Besta ráð sem ég hef fengið drukkinn á bekk, er: skáldaðu. Það var meginmálið í flaumnum; tönnin sem ég dró úr þeim tanngarði og geymi undir koddanum. Og núna, hérmeðeftir, skal ég skálda á mig albúning, hekla lensu við brynjuna, til að hræða óvininina; skreyti lygarnar flúri stolnu úr heimsbókmenntunum.

Hvort þið þekkjið eða ekki, en ofangreindustu tilvitnanir hverrar færslu eru tónninn hennar. Þær eru gildishlaðnasta ögnin úr þessari veilu sem felur mér að birtast hér. Þær eru orsök og afleiðing; sönnun og sönnunargagnið; raunverulegasti raunveruleikinn í þessum afkima hans.

Frasinn þekkti, en mér óskiljanlegi, hvað lestu útúr skriftinni, er ekki svarverður – eða nýttur – á okkar óhöndlanlegu tölvupikktímum, en, ef eitthvað, eru þessi langlífu dægurflugulagabrot, mín einasta skjálfandi hönd, eina vísbendingin um hugarfarið sem veifar vitundinni af stað inní þennan sturtuklefa tilviljana og óraunsæar tjáningar. Þessi raunverulegu brot eru sorgarrendurnar sem fleyta mér gegnum vætuna og sólarlagið, vagga mér í nóttinni, vekja mig uppí blóðuga kviku, nagað bein sannleikans.

Jæja, meint spéhræðslan, literally, er nátengd hinum nafn- og andlitslausu tölustöfum sem ég finn glápa á mig, þessi flöktandi augu (og aðrar klisjur) ég hálfþekki þau: ég get steypt þau í holið mitt og lesið með því fési. Þessar verur, jafnvel vinir mínir, þær hræða mig. Það er varla forsvaranlegt að bjóða uppá svona færi á sér, eins viðkvæmur og ég er.

En ég geri það. Og vonandi særi ég einhvern svöðusári, þögnin milli okkar saltið sem lífið stráir.

Samt, hvað sem öllu masi líður, þá ber ég þessa “kvöð” – ég tel þennan starfa ekki eftir mér (nér lít á það sem greiða við neinn (“lífið er langt, en ekki eyða því hér)) – með nokkru stolti. Ég hef litið yfir farinn veg, þennan drifhvíta garð útattan milljónum Mér, og tel mig hafa haldið uppi ágætum vörnum fyrir tilvist minni, þessu athæfi. Meðan ég skemmti mér að mér, er takmarkinu náð (ég tengi varla við þennan mann, en ég hef gaman að honum – og þetta var allt satt).

A. Ég missti þráðinn. Þráðinn sem ég þreif úr áhugalausum höndum, en ég svosem veit hvar hann er, hann dregst eftir mér í forinni, blaktar einsog áhugaleysið. Áhugaleysið sem ég reyni að vekja, drepa með hverju augatilliti sem ég kemst í færi við. Nema þegar ég þori ekki að horfa, hræddur við að vekja eitthvað annað sofandi, eða við að heyra:

Ha! Hann er allsber!

A. Ég kann ekkert með þessi tvíeggja sverð að fara, þennan eitraða svörð. Að tipla kringum, get það, en þetta? Djöfull hlýtuir hún að vera leiðinleg þessi sjálfhverfa, sem líka beinist svona útávið, nei, hún fer mér ekki, frekar en spegilmynd mín. En þið vitið, að þetta er allt tileinkað ykkur, ég dreifi þessu taði handa ykkur (svo ég geti borðað sveppina af ykkur, túnin mín). Og auðvitað hefur hvarflað að mér að öskra bara.

Mér hitnar. Kappið.

A. Sleikji ég þennan takka, sendi þetta, þessa ófyrirgefanlegu sjálfhverfu, umbúðalausu játningu, seinþroska ástarjátningu á veg til þín?

Hver er svo ávarpaður, dæsi ég, spyrjandi.

Spurningar fela í sér ákveðnar niðurstöður, jafnvel hjá síspurjandi börnum, ég hef verið að rannsaka þetta; og Perlan blikkar mig, Reykjavík er orðin kámugur spegill fyrir mig og ég gleymi svo mörgu á sekúndu.

Get ekki endað, man ekki, þori ekki. “Lost now – for the words – to tell you the truth.”

Lífið, ævi manns, er bandstrik milli ártala, og ég er ekki að reyna að skrásetja það eða heilla þig: ég er það.