Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

I’m really up the junction
squeeze

“Þannig að ég tel, að það sé vísast að ég sé kominn í tómt fokk.”

Mig langaði bara til að liggja í svita næturinnar í fleiri tíma í morgunsárið, ekki bæta við einum degi í alltof langa vikuna, ekki svitna í rigningunni. Ekki að það muni há mér, ekki það. Helvítis laugardagana vil ég eiga.

En ég er víst í tómu veseni, þó ‘things’ séu ‘looking up’ og ég eignist fastan samastað bráðlega – vonandi. Samt er einsog það sé slökkt á döpru saxafónunum, - fortíðin, hið liðna, er, vá, Ó svo bjart! blikandi brún á hverju því fyrirbæri sem ég reyni að mæni á: Þeir eru hættir að framleiða minn bláa ópal; kalt gas bragðið sem velktist í opinmynntu andliti mínu svo lengi; klóróform-skánin á freðnum tönnunum og á mér svo skökkum... mig langar að hverfa aftur og kortleggja þetta rölt um bæinn, hvert ég fór, svo ég geti sært þetta ástand fram. Burt.

Kannski í lagi, ég hafði varla getað étið eina töflu svo árum skipti en...

Meitillinn hamrar í steininn burt, eina flís enn; gasið hefði nægt í helför.