Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

And I can’t seem to prove it.
You’re so pure - you know the cures - just keep us poor
The juvenile delinquent bit
mott the hoople (ian hunter, auðvitað) - crash street kidds

Ég er fullklæddur, - þurr laufin lifna í hráksmellinum (ég stend í vindblásnum kjallaratröppunum).

Mann langar í byltingu, svona góðglaður! þessi haustrútína fer í mínar fínustu, stugga við þessum módelbæ, ‘a new town nothing...’ frekar, tja... Spurningin er: dansaru það burt? eða er það ekki nóg, viltu líka koss?

Og ef maður er fæddur til að tapa – það er lose, ekki loose – gengur maður ekki harðar fram en ella? ef ég hef engu að tapa; þegar þessi barnaljóð eru ekki betri, þegar stíllinn er ekki beittari, þegar hraðinn er ekki meiri? geng ég þá ekki uppað þeirri næstu og boða þessa Sherlock taktík (loforð?)?

Dr. Alimantado neglir þetta: 'If you feel like you have no reason for living, don't determine my life...' Sem þýðir lauslega: það eru engin skilyrði fyrir því að fylgja mér frammaf...