Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

the rain keeps falling just the same.
You worry when the one you need has found somebody new.

But the world keeps going round.
The world keeps going round.
minn Raymond

Það byrjar alltaf allt á hrími, ég hef ekki græna fokking glóru hvers vegna. Hvað er það?

Þetta er leiðinleg birta, samt svona heillandi, ég vildi geta setið hér að eilífu, að gera einmitt þetta. Samt leiðinleg birta, ég fer ekkert ofan af því.

Grámi daganna líður í sólarljósinu, hvítir veggjir varpa engu nema örmum til mín, sem bíta ekki, snerta ekki.

Pabbi? Ta.

‘Well, a young man ain’t nothin’ in these days.’

Tilurð getnaðarins... fokk, sama hversu drafandi ég verð, kem ég ekki nálægt því. Frekar niðurdrepandi svona góðglaður og ég er, að viðurkenna hve litlar líkur eru á þessari tilvist.

Þessar byssur stunda engar rökræður, bwoy. Á þessum eyðimerkur, spaggettívellandi hausheitu stundum, er ‘Lorca, the faggot poet’ ekkert raunverulegri en Harry Callahan vafinn teppi (draggi). Og auðvitað á það sama við um orðin, einhverjar misblýstandandi tilfiningar sem ég vil koma í verð, ást. Reykjavík er leikmynd, þú veist, ég veit. -- Vængjahurðirnar spónaviður, kúlnahríðin eftir borvél og nokkrar eldspýtur.

Ég er móður, - strax - blóðið er súrt af mjólkursýru; fyrir hvaða horn leynist markið? Og hvað er boðið uppá?

“Blew his brains out with a pistol up his arse...” fokkings McGowan, við erum saman á þessari svimandi ástarbraut, ef ekkert, þá eigum við hommaskáldin saman. Genet. Og hina.

Í unduránægjulegu tertugilli, afmælisveislunni, kafsetinni af þeim fallegustu stelpum sem ég hefi þekkt, riðu hröð skipin í strand, og á lágreistum, brimsorfnum setningum, reif ég á hol þetta gula brjóst og rann á rassinn með játningar etc. Brúnu lokkar, brostnu augu, heita faðmlag.

&: Að síðustu eru blómin og strákurinn og stelpan og kæmi þeim saman væri ekkert framhald. Eða hvað, ekki?

Guð haldi hlífiskildi yfir því sem ég elska. Sultunum og gömlu húsunum. Fólkinu. Ykkur.