Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

í máðum tarot spilum.
Þarsem skugginn snertir ljósið þar liggur æska mín,
í löngum og dökkum skilum.
foxtrot

Á einum fæti stendur djúpt vínglas og vaggar á möttu, skítugu 'dust-coveri' plötuspilarans, stökk vínrauð filman flytur engar fréttir; sprungnar varir mínar eiga sér tvífara í glerinu, gamlan týndan vin.

Andvaka finnst mér þetta óumdeilanlega trist. En það er eitthvað eftir á kassanum og svefninn bíður bakvið þessa pligt.

Túnið er eyðimörk, - umhverfis allt svo fullt af hverfulu, hröðu lífi, - túndra, an-antartica. (Útpæld leið mín fikrar sig áfram eftir slóð rjúkandi kuldans inní óskaskotmarkið.) Kjarvalsstaðir eru gráa höllin æskunnar [það er samt auðvitað Sjómannaskólinn]. Eldfjöll gjósa í heitum umbúnum rúmum í hlíðum og Norðurmýri, askan hylur afturgöngu Skurðarins og aftur reykhúsið svo öskufallið og ég sé ekki og geng líkamlega gegnum sárbeittan gaddavírinn aftanúr 20. öldinni. Hlæjandi fell ég útúr rjóðrinu, inní eftirlitið, þjótandi hviðurnar, andartökin...

Stundum langar mig svo geðveikt að ganga fyrir bílana.