Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Though you are far away I know you'll always be near to me.
kinks, I go to sleep (demo)

Mundi alltíeinu að martröðin tengdist því sem ég var að hugsa fyrir okkur:

Einhver helgin;

hann sat frammí og dældi sig með Conta á hálftíma fresti. Milli þess dæsti hann, andvarpaði, tók kippi, - og við hlustuðum á tónlist, reyktum meðan dagurinn rann í fölum loga yfir bílastæði í Ármúla. Ég var með sogblett í hnakkanum sem bjó til geislana. Ég sá ekki einu sinni framaní hann, þegar ég rétti honum hundraðkall fyrir nýjum nálum; vissi að ég fengi hann ekki aftur, hefði verið í lagi samt að eignast uppdópað andlitið, munninn að hvæsinu, dæsinu, fyrir minninguna.

Ég vissi af stelpunum, sofandi yfir skólabókunum, með börnin, tvöþúsund hreinar peysur með röndum sem bragðast betur, ilma betur - en ég er bóhem! Heita helvíti, við eigum miða, Armband! Stundum held ég að ég vilji bara ríða því ég gerði það aldrei. ["Och jag vill ha dig för gamla tiders skull..."]

En enginn vill heim, nei, enginn vildi hitta lyfsalann og ég vildi hann og hin vildu þangað og við sátum föst. Bráðum yrði ekkert á lyklunum til rónast á: við í aftursætinu mundum eftir hvítu sáldrinu á rússskinsskónum. Ekki gera það í rokinu, drif-um á í læstum inngöngum... köld, drukkin, sátum við á bekkjum í tíu ár.

Mig dreymdi hann vildi mér illt, andlitslaus, hrinti mér inní sjoppu sem ég fer ekki í [etc. etc. Martröð, martröð]. Vaknaði sveittur í rásinni eftir bakinu.

[Ég [fokkaði upp] keflinu í dag, það er um 800kg og [veltist] næstum á mig. Olía og vatn útum allt. Það var í Hallarmúla, af öllum stöðum.]

aaaa, það er svo margt sem mig langar að segja þér sem skiptir engu máli, en ég kann bara að segja þér. Lagast það?