Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

even when the wind blows.
'Cos the answer, my friend,
is in front - right there - in front of your nose...

& everybody knows... it's their nose.
Kevin Ayers - Whatevershebringswesing

Líferni þöndum vængjum #01

Myndin af heiminum er týnd; "jörðin piprar og skelfur" meðan lítið höfuð umhverfist útí fjarlægðina, plantar sér í lítil samsæti, vott í miðið og stingandi, þó hættulaust sé, talar af vizku um hin ýmsu hugðarefni sín, sem upp geta komið í hópi svo fagurra kvenna sem ímyndunina búa. - En það er einsog tappinn ætli ekki uppúr... Djúpradda, ógnvekjandi vögguvísur anda að utan inn, gegnum járngrindina, kalt, yfir malandi vélarniðinn, hróp og hurðaskelli ósjálegra drauganna sem skemmta sér í kvöld. Að lifa, það er stundum einsog að lifa, það sé að vera með púkablístru til að draga andann gegnum - viðvikin þó engin, bara dekkri sýn og enn strekktari taugar, vist í brennisteins feninu vís. Vögguvísurnar bera fram spurningar sem ómögulegum svörum eru verðar. Svarafár og einbeittur í aðra átt, blóðga ég lófann á klúðrinu, en tappinn er líkastur klettinum fyrir mynni hellanna í þúsund einni nóttinni sem allir eru búnir að gleyma passwordunum að... fyrir löngu - og sérstaklega ég. Simsala bimm, hrópa ég, trúðurinn, og öll önnur miður rímandi lausnarorð sem þverrandi barndómurinn geymir, en til einskins og til einskins!

(Gærdagsins sjöþúsund ár, er varla nema landslag núna. Einstök orðaskipti og andartök þegar við snertumst - nef við nef - lifa, orna mér í mestu skúrunum, blaka dýrt ofnum vængjum í mesta kófinu. Að líta lokuð augu, finna svona þögnina, hálf skjálfandi, víbrandi, í öðrum, að virkja svona kraft, er, á ljósmynda dagatalinu, sem minnið hefur á flöktandi takteinum, á við útsýnið af ókleyfum tindi gjörsigruðum ["sjáið tindinn, þarna fór ég..."]. - Spurningarmerkið sem maður - hver maður - setur við eigin getu, það er auðvitað djöfullegt. Að reyna, það er samt lykilatriðið í þessari jöfnu, jöfnu Nektar-bikara og einmanaleika, þessi samstæða sem sameinar ódauðleikan og marmara kalda þögnina endalausu, andstæðurnar sem laðast í raun að hvort öðru...)

Á diskunum eru auðar gresjur, svo langt sem augað er fært að nema, eygja (Baóbab-trén eru náttúrulega í forgrunni nojunnar: þetta er minn hnöttur, í ofstækkunarglyrnunum er þau næst mikilvægast að uppræta). Þeir eru ýktir á stilltu yfirborði ofurvængjaðrar minnimáttarkenndar - og gresjan er búin gylliboðum betlisöngvaranna; á safarí skýt ég þessa hesta, hestana sem jórtra stökk, skínandi strá óskabölvunar Mídasar:

"Ungfrú Uppljómun, býst ég við?"

Þegar fundirnir, ævintýrin, standa ljóslifandi yfir, þá áttu þessa verðleika í farteskinu, fórnarlambið; ég ber mér á brjóst, þrjátíuogfimm sentimetrum hærri, standandi á breiðum kvið hins látna dýrs. Aflinu eykst svo máttur, að hellirinn fyllist skini veruleikans: Bráðlega kem ég, með góðri samvisku, kertinu ofaní stútinn og lýsi til þín úr algleyminu og, jú, allar stelpur vilja giftast vitavörðum.

Já, úr lystigarði sjálfs míns, hrindi ég baujum, vörðum, á þá grýttu vegi sem ég veit ég mun þurfa að ferðast, synda, busla í, til að líta aftur tindana, dalverpin, eyðibýlin sem ég hef eytt og átt stund með, bæði heitt og veikt, ósýkt og hreint.

Montgomery var í rauðum sokkum á hæsta toppi jarðarinnar, það sést á myndum: svörtum prentstöfunum. Við erum öll Sherpar þegar við lítum það, en við erum Montgomery sjálf þegar við finnum nibbuna undir fótunum, hvortsemer í rauðum sokkum eða ekki. Eða á þögulli einkastund í koddafylltri höll, hlaðinni mjúkum, tilhoggnum steinum úr kulnuðu hrauni einhvers sjö daga sprengigoss, eða þá umvafin spilverki andardráttar og sjálfstæðs trumbuslags hjartakólfs óumdeilanlegs listaverks - berfætt, auðvitað, á mjúku, pússuðu gólfi listasafnsins, þínu eigin galleríi, sýningu. Eitt hljómfagurt orð í blandi þeirra níu lita sem lita hvert auga, getur verið listaverk hamrað á steðja þess sem ber hamarinn. (Eiffel turninn smýgur gegnum þokuna og fjarlægðina, það sjá allir frá Sacre Coeur - ef maður er svo lukklegur að komast upp brattar tröppurnar. Þeir sem vilja, þeir sjá. Á Café Select er bollinn dýr...)

Að kyssa svona uppstoppaðan sebra-hausinn, hangandi minnisvarðann á veggnum innanum málverkin, það hleypir lífi í doðann, en ég get ekki platað, lýg ekki þegar ég skrifta: freknurnar sjást á milli. Ég er ekki veiðimaður, ég er bráðin. Ég er rúnnaður, ekki beittur. Og ég kúgast af blóðbragðinu.

Þessi accidental hunter, hann veigrar sér hjá því að líta andlit sitt á upplýstum speglum klósettanna. Hann hneigir sig fyrir postulíninu og eggjandi, fyssandi losuninni; en það sést varla borð á yfirflóandi græðginni. Míggul hnén krumpast á göngum eftir guðdóminum og lyktin varðar leiðina en allir vita að þú baðst sko fyrir! Auðvitað skrifa ég undir úttektirnar, þetta er ég! Þó ég viti ekki hver eða hvað hrakti mig útá þetta svið, þá kem ég með flest úr vösunum fyrir dómarana; þeir blakta tómir vasarnir, gögnin eru á bökkum tilhanda kviðdómurunum í dúpletti... Einhverju er þó stungið undan, ég er ekki ber, enda nakin maður engin fyrirstaða hungraðri ljónynju, sveltri í kjallarabúrum hringleikahússins. Köflóttur, doppóttur, nei, ég ber tvö, þrjú leyndarmál enn fyrir brjósti sem brynju, og annað sem skjöld, seðil breiðan og milljón krónu langan.

Fyrir mann sem kannski - bara kannski - ber í hjarta háleita drauma um að leggja mannfólkinu línurnar, segja því til og frá lífinu, þá er þetta bjargarleysi óþolandi sárt. Bara fyrir allt þetta, þá hef ég gleymt einhverjum hólnum eða steinvölu. Ég finn daglega hvernig það þornar undan mér, skurðirnir kringsóla mig, flöturinn umlykur mig tilfinnanlega hraðar og hraðar, bakkarnir gnasta og bresta. Það stirnir á róleikan bakvið girðingarnar, en stjarnan er snúinn vír: gaddavír.

Stundum eru brosin mín helst að ná, sem er fínt, ég vil í það minnsta vera mótaður með bros í síðustu veislunni. Umm, þetta er erfðskrá eða óskalisti, já, ég á varla neitt nema þær...

Ég hef samt sjöþúsund fleyg orð á hraðbergi, sem trúlega gagnast fáum nema innvígðum, en get ekki stillt mig: Popparinn sagði einu sinni, á 33 snúningum gegnum lífið, heitt en rólega, Sometimes when I've written a song, it's all right. Ef þetta var mitt prívat stundum, er það örugglega í lagi, þetta er allt, og verður vonandi allt, allt í lagi.

Myndin af heiminum er kannski 150 bls. og eftir Pétur Gunnarsson, ef þið eruð með eintakið mitt, vildi ég gjarna fá það aftur. Heimsmynd mín er orðin kámug, ég átti allt, en gresjan vildi ekki plóg minn, hatt og staf. Ég er hér í norðanrassgatinu við opinn glugga, Hólmurinn er kaldur og smitar frá sér. En í skúffunni eru flugmiðar til Meistarans; bráðum verður öldurótið beislað fyrir augum mér og skerpt á tilvistarpælingunni. En ég vil blaða í því sem skeði, greypa í mig myndina. Ég verð að sjá til að trúa, til að geta gúterað að ég hafi verið til - áður en ég gerist vélmenni. Þess vegna geri ég þetta núna.

Tilveran var aldrei föst fyrir, eða byggð á bergi, þegar við önduðum saman. Við vorum lengi að sökkva - ég veit ekki með þig, en ég sá okkur sökkva hönd í hönd með hverjum reikningi, hverri þrá sem steyptist kollhnís frá okkur í horn hvors annars, öllum mistökunum, hverju því skipti sem ég skaut mig í fótinn en særði þig! Skiptunum sem ég get ekki munað eftir vegna blóðmissis. Þessu sem ég bloggaði um! Ég veit ekki með þig, en ég veifa okkur einsog skipstjóri... að eilífu. Kviksyndið var kannski alltaf undir okkur, en ég var fótviss framan af, en þó fyrst og fremst kannski einsog fífl mest til.

Maður heillar ekki þann aftur sem ælir yfir manni, ekki með neinum ráðum. Ég þekki engin ráð hvorteðer, þegar allt er tómt í hausnum mínum og þegar mér finnst ég kominn með nýtt ríkisfang og nýja dillu, sé ég bók sem þú last eða heyri lag sem þú elskaðir. Það mun fylgja mér um stund.

Þetta hafa verið í það minnsta fjórir endapunktar, ég kann ekki að enda. Þess vegna hef ég ekki hengt mig enn. Ég veit, langlokurnar heilla ekki augað, en ég þakka áheyrnina. Snærið sem ég dreg hér á eftir mér, hnýtið við það...

ykkar eigin asna. Ef þið þorið, þá dragið mig með ykkur að brunninum.
---

[edit]
Nafn gefur líf og sker þá á mig. Ég er ekkert endilega þessi ég. Orðuð verður sjálfsmyndin, ef nokkur, mjög kreist, unnin, færð í stílinn. Trikkið var að sálkönnun af þessu tagi, opinber og í nauð, hitti mig bara furðu oft fyrir í bólinu. Þess vegna stundaði ég hana.

Ég er ekki að afsaka neitt, í gærnótt var ég líklegast þessi maður.