Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

with the general workers union,
And you said, "They'll never change a thing.
Well, they won't fight and their not working."
faces - debris

Hmm. Á fundi í dag, í fáránlegum salarkynnum við Skúlagötu, lagði ég ekki eyrun við hlustir, heldur sat aftast og skoðaði loftmynd af Reykjavík frá í sumar, föstudaginn 22. júlí; sólríkur dagur og næstum því þann dag sagði ég um Örnu: og ég veit að hún er sterk, jafn sterk og hún er falleg. Alltílagi að segja það aftur. Og það hefur svosem komið í ljós.

Í bakherberginu var líka símaskrá, ég vildi ekki sofna undir klið fyrrum slökkviliðsstjórans og leitaði að skáldum: það eru þrír Benedikt Gröndal af öllum í símaskránni, enginn Grímur Thomsen, einn Þorsteinn Erlingsson, en þó nokkrir, kannski einir tíu, Jónas Hallgrímssynir. Enginn var hinn eini sanni, en það má líklegast draga einhverjar ályktanir af þessum niðurstöðum. (Hallgrímur, hvað ertu að fokking spá?)

Eftir fundinn, þegar ég komst að hvað var rætt og sagt fara að gerast, þá tók ég þá ákvörðun að segja upp, enda kominn tími á trúðinn að leika fyrir aðra. Ég hefði kannski mátt fylgjast betur með, mér hálflangar að heyra rökin sem flutt voru fyrir breytingunum. Annars grunar mig að þetta sé einhverskonar liður í einkavæðingar æðinu, starfsfólkið hlýtur að flýja undan þeim, þá geta helvítis verkatakarnir fengið þetta allt; amk fer ég ekki að þræla mér út í hvaða veðri sem er, hvaða skítastarfi sem er, fyrir þessi laun, ef ég á svo að þurfa að klappa þessum kemískt rauðnefja skrifstofublókum lof í lófa fyrir, þakka fyrir lifibrauðið.

Breytingarnar verða þó ekki strax, ég er fullrólegur að minnsta í bili. Augun eru þó opin, opnari en áður, og ég þakka fyrir þetta tækifæri: ég þurfti spark til að rótast uppúr skurðinum, undan mygluvefnum.

x-R!

Hitt er þó verra, að samviska mín leyfir mér varla að starfa sem múldýr fyrir annara gull, svo er reynsla mín af öðru ekkert skárri. Það eru allir vinna að sínu eigin "preservation" - ég líklegast að minni. En nú hef ég komið mér í skuldbindingar, að einhverju leiti og er að auki (einsog allir) í mínus, já, það er vandlifað.

Kannski fer ég bara í ruslið, það var svosem alltaf skref sem var viðbúið, lægra settur en brosmildari, takmarkið jájá. Ó, allt svo galopið.

Johnny Thunders sagði, ég hætti í rokkinu, þegar ég missi hárið og það fer að vaxa á bringunni. Þetta er orðið soldið þannig, það er einhver hrikaleg ónot, einosg ló á brjóstinu, ég þarf að hlaupa. Raunverulegleikinn, sem Gröndal kallar, er farinn að vaxa þar sem hann á ekki að vera.