Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Rifjaðu ekki upp þá daga, tóna og líf sem þú lifðir, því það sem þú sérð: Sérðu ekki enn að það er týnt? Og vertu nú þægur, úr því lífið er ekki til neins. Þú verður að gæta stillíngar, því þú mátt ekki stríða gegn sjálfum þér. Að hugsa er að vera veikur, það veistu. Og nú þegar æskudraumar þínir eru að baki, kvað er þá um að ræða? Nú þegar draumurinn um drauminn er dauður, kvað getur þá tekið við?

Þú hefur dvalist í tilveru tóms rúms og andað ryki. Einkvern tíma horfðirðu á staka veglega hluti sem þú munt ekki sjá framar og nú ljóma þeir til þín úr minníngunni.

Var bjart? Var sú veröld nýrri?

Allt um það á tíma þar sem þér virtist að gleðin hefði birst þér, var það ekki? Líf þitt hófst þar í miðjum dansi, að því er virtist. En brátt varð einkver breytíng í fari veruleikans. Þú fannst óvænt kvernig tíminn veik á braut en lét þér aðeins súran svip af sjálfum sér. Ekkert varð eftir nema þinn daglegi vani. Og lífið læddist framhjá þér í tóminu, ávallt skrafandi lítt heyrðum orðum; 'Þér eru tilboð gerð!' En ekkert varð ljóslega greint. Þú sást þau kvorki með berum augum né skildir. Þú þorðir ekki að vilja nema gruninn. Þú misskildir það allt og tapaðir því meir.

'Heyrðirðu ekki þessi afar stóru tilboð! Viltu! Dirfistu!' var kallað á hann, en hann misskildi það allt og glataði því meir, og að lokum stóð hann einn eftir í einkverjum fögrum ljósþokum sem þá hurfu honum en höfðu hafið líf ýmsra á loft, að því er virtist, og hann dagaði uppi í reiki þeirra. Og á hann var enn kallað: Þú ert orðinn gamall eftir útliti. Þig grunar að þig lángi einkvers. En þú ert ekki lengur maður fyrir háan vilja, enda hefuru fátt að segja. Þú lifir. Þú bara lifir.
Steinar Sigurjónsson, Kjallarinn

Átakanlegri texta hef ég ekki lesið.

Aumkunarvert samt: ég græt yfir sjálfum mér. "Þú þorðir ekki að vilja nema gruninn."

Þú þorðir ekki að vilja nema gruninn, þú þorðir ekki að vilja nema gruninn. Þú þorðir ekki að vilja nema gruninn.

Þú þorðir ekki að vilja nema gruninn. Þú þorðir ekki að vilja nema gruninn. En var það bjart? Og hvernig gat hann vælt, hann sem átti þetta?

Ég veit það blæðir framaní ykkur, en ömurlegt sjálfsmorðið er svo heillandi - það er samt ekki það versta. Miðvikudagurinn hvarf, einsog Gröndal spáði. Nóttin fór í ryk og sáldur og að yrkja draumfarir. En allt þetta með morgunverðarkornin er enn satt, annaðhvort ofurdísætt eða stórgróft kókó pöffs ydd, og stefnuleysi skopparaboltans ríkjandi í taktlausri sköpuninni; eintóm ódýr gimmick: ég hef ekki nema grun, og hann er varla. Það er niðurstaðan og niðurstaðan er:

Þú þorðir ekki að vilja nema gruninn.