Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Ingen som jag riktigt behövde, nej.
Jag har aldrig varit normal,
bara när jag går med dig
Håkan

“Sama rósin sprettur aldrei aftur,” syngja þau Haukur og Erla í Þrek og tár: það er ekki satt, ég var stunginn hrikalega um helgina. Ástin kúrði hjá mér sölt og öll í kuðli, leitaði einsog Jónína í Kjallaranum “ákaft í þær frunsur og kýli sem hún sá á honum í það og það skiptið og vildi ákaft kreista úr honum þótt hún væri ekki fús til að hjúkra honum á annan hátt”. Sjálfur er ég saltur og kuðlaður, kýlóttur (hrein húð mín nú er skraufþurr, næsta sprungin...) – ástin veit nú, að ég elska hana allskonar, svona og hinsegin. Það var réttast gagnvart tímanum, andanum, að það væri á hreinu. Og hún er minn besti og versti vinur.

Ég var kominn tilbaka, um 3 ár, aftur þangað sem svört jörðin grætur enn dínamít túpurnar...

[Rétt í þessu kemur systir mín inn á náttfötunum, með bunka af þvotthreinum plöggum, ég á eftir að reykja hann til. Mick Ronson syngur á meðan svo hást og illa “Growing Up, But I'm Fine” – dagsatt – það er fallegra en orð fá lýst og hún talar við mig, skýrir fyrir mér, óumbeðin, hvernig ég á að tala svo fólk verði “salírólegt”, stökkvi ekki upp á nef sér, öskri og æði. Bara fallega, það er heila málið; bara tala fallega. Það er enn betra. Hún hverfur, ég sekk. Svona er lífið.]

Þessi farvegur sem ég er í, hann er algjörlega áunninn; ég heyri nið af söng dísa niður við víkina sem ég ætlaði mér til og hitti ekki á, en á meðan, þá á ég þennan poll alveg sjálfur: þegar ég finn réttan streng, þá spegla ég stjörnur, mána og sól. Það er mér kannski mikilvægara... En heyriru ekki beatbox sírenanna? Það er truflandi niður! Getur maður átt þessa von og vissu með sjálfum sér, rólegur, yfirvegaður, 'content' og staðið af sér sönginn? Án hunangs og áhafnar, reipis og siglutrés? Einsog Ódysseifur, þá vil ég heyra sönginn, en ég er einn – svo einn – og ég ærist. Ærist, segi ég ykkur undir fjögur augu þess sem hrópar...

Hei, við sofnum einir og vöknum einsog eftir þung faðmlög og kossa. Þið vitið hvað ég meina. Segið mér þær séu ekki til og ég skal éta hunangsmerginn úr lamaðri tilveru þinni.

Glyrnumstráða nótt, sendu björgunarsveitirnar út með stjörnuljósin sín, það mun blika á hvítt fitukýlið á kinninni á mér sem Jónína snerti ekki á. Tíminn hjá skurðlækninum er á föstudaginn, eftir það er ég týndur.

En: ef mín er ekki saknað, þá er mér kannski mest hlíft af öllum sem sveipuðu sig móanum...