Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Lovers you consume my friend,
like others their wine!
Nein – das ist nicht
das ende der welt!
roxy music - bittersweet

Um miðjan þennan dag fyrir ári síðan, fagnaði ég háfleygt ársammæli tíðra skrifta og krots míns á þenna völl, ég læt það kjurt nú, enda eiga skrifin – og ég gæti varla bullað svo uppúr mér nú sem þá – enn við að mestu, þó ýmst hafi breyst. Ja, mér finnst ég hvorki heill né hálfur maður...

“Enn einn taumurinn sem tekur í,” það er að minnsta enn satt. Eru ekki árin það? (Hvað er ég að hugsa hingað? Hættu þessu, manndjöfull.) Taumar sem þrífa, rífa í?

Ef ég þoli ekki manngarmana sem lykta af púðri og núlltímagleði, gæti ég þolað byltingarnótt án þess að svelgjast á saltfisknum? Eða unnið með þeim að skurðgerð? Handmokað svita mínum í arð handa sprengifíflum? Og öllum þeirra börnum? Yfirhöfuð verið þeim til? Til handa?

Það sárt að hugsa til blómanna, frændi, sem falla í vetrarstillunni, en það er orðið verra fyrir mig, að spekúlera í því að ég (eigingirni dorgari!) ber ekkert næmi í skrokknum, nema fyrir feilslögum og andarteppu. Það einasta sem bítur mig nógu fast er sársauki. Ég lít ekki upp til að lesa, nema mig verki svo ósköpin öll Ó! Ég er ekki til án þess, það er hið einasta sem árið, þurrsprunginn leðurtaumurinn, færði mér; vit sem ég þekkti í vissu vitundar minnar! (Slappt.) (Ég gæti samt svo vel verið skáld.)

Einsog ein af þessum klepruðu manneskjum á barmi sjálfsmorðs, geri ég allt hreint kringum mig, tek úr lás og tek til tólin, barmafylli glasið af vökvanum sem drýgir síðasta skammtinn, ástfangið mulið himneskt óbermis upplífgandi eðal formúlunnar stuðlaberg! – stinnt mið guðsa, og bjargfestur fyrir að segja það, segi ég þakkir til vallanna og bændanna, sjá, ég færði yður mig! og fjallgarða pabbanna og dó[c]trin – og mig! – sem ég hélt svo fast að brjósti mér. Þakk! – Fyrir að hrekja mig... ég lifí voninni þið munuð elska mig (Að einhver syngi rámtrega: “Mother of all our joys, Mother of all our sorrows, intercede with him tonight, for all of our tomorrows”!)

Örn lifur guðdómur. Bugðast. Beyglast, núna.

Ekki einn, ég er tveir (=veit) (ára). Einhver rest verður hér eftir mig. Þegar ég þeysi út, vita skalt: ég sný undan og aftur, aftur einsog ekkert hafi í skorist.