Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

couldn’t change a thing no, no.
The coldest winter in almost fourteen years,
could never, never change your mind.

Spáði tómt út nóttina, líð útaf á eftir. Það breytir því ekkert úr þessu.

Á morgun og næstu viku, verð ég inni allan daginn, baðaður flúorljósi; það gerir mig órólegan, ég er heltekinn angist hér, samt frjáls einsog gleymdur hlutur. Ég er hugfanginn morgundeginum, hlýðinn nojunni – þó reynslan kenni mér, að það sé ekkert eins slæmt og ég ímyndi mér það. En jafnvel með þessa vissu, þó ég hefði hana á vörunum sem möntru, þá snýst öll tilvera mín núna um blýantskrafsið sem verður ekki náðarsamlegt boð að handan, og ógurlegar talnarunur láglaunanna; um flíspeysur á stólbökum, litlu konuna sem liggur hátt rómur, niðurdrepandi karlmennskuna sem drýpur af stífgirtum bröndurunum. Allt hálf miðaldra fólkið sem hefur vandlætingu að sérgrein, blandaðri ógeðfelldri kaldhæðni, sem veit alltaf betur en hinir. – Ég ýki, en eftir stendur að ég þoli ekki óvissu. Og flest fólk. En það mun fara um mig, andköf og allur pakkinn; æ, það er einsog mig hlakki til. Hvernig...

Þögnina skapaði ég sjálfur í brotlendingum, ég kann ekki að fljúga. Það er komið á hreint.