Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Maybe tomorrow I'll find a future?
Baby all I can say,
if I can find a better way to get to you,
you know that I will.
No money lines my pockets now,
but by the spring you know, yes you know, that it will.
And someday soon I'll see you, see you there waiting at the station just for me...
mott the hoople – no wheels to ride

Þegar ég dreg út Mott og spila valin lög aftur og aftur...(Les einhver textabrotin?)

Ég ætla að gleyma þessu með Raymond, óþolandi að hugsa um þetta svínarí, óþolandi að eyða í það tíma, óþolandi að það láti mér líða illa. Ef ég get ekki búið svo um hnútana, að ég verði af bæ, þá mun ég sitja heima, drekka og hlusta og horfa á bootlegga; tvo til þrjá umganga af Kristmas Konsertinum. Til að gera það enn tristara, þá myndi ég fokking horfa aftur Return To Waterloo, sjónvarpsmyndina sem Raymond gerði uppúr 80. – Líklegast mun fylgja því einhver ofbeldishneigð, ég fer ekki í grafgötur með það, get næstum lofað því.

En ég skal muna Einar Bárðarsyni þessa ósvinnu, þessa mengun, ég mun aldrei koma nálægt neinu á hans vegum. Ég bölva honum og Vestmönnunum sem hann er kominn af.

Skarpi hristir engar tíörur eða gullislegin armbönd fyrir Ray Davies. Hann er mér meira virði en það.

Og svo lofa ég að minnast ekki framar á þetta tiltekna mál (amk frammá sumar).