Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?
þriðjudagur, febrúar 07, 2006
There's a guy in my block, he lives for rock.
He plays records day and night
and when he feels down he puts some rock'n'roll on,
and it makes him feel alright.
And when he feels the world is closing in,
he turns his stereo way up high.
kinks - rock'n'roll fantasy
Hver eru meðallaun á Íslandi? Hvað fæ ég í kaup?
Hver eru meðallaun í Boston? Hvað fá þau í kaup?
Hvað er munurinn á 45 dollurum og 13 þúsundkalli? Eða 300 norskum krónum?
Eða sjöþúsundkalli og sjónauka?
Fari Einar Bárðarson til helvítis. Tja, hann er helvíti.
Ég sé líklegast ekki Raymond. Ég get ekki ímyndað mér að ég eyði 1/10 af mánaðarlaunum mínum í vasa Einars fokking Bárðarsonar. Ekki heldur hinum þremur 1/10 hlutunum sem ég hafði hugsað mér að gera, handa mömmu og þeim.
Ég get eiginlega ekki hugsað mér að lifa lengur, ég er svo sár. Strita óþakklátt með steypuklakkana, puðast með hringlandi umferðarljósastaurana utaní margfætlu trukkunum á Sæbrautinni, puðast með brunna allan leiðinlegan daginn (í hverjum lokin eru virði einsdagslauna verkamanns í Kína). Ég er vonsviknari en ég var í gær (og það var að allt öðrum toga). Miklu mun meira.
Ég veit að boðleiðin úr kjallaranum mínum, að upphækkuðum hástóli Raymonds, er bæði löng og ströng. En ég þekki fólk sem þekkir fólk sem þekkir fólk.
Raunar er það svo, að aðdáun mín stendur og fellur með þessu, hvort karlinn láti þetta viðgangast: hvort hann sé bara orðinn fyrir ráðsetta, skartgripahringlara; hvort hann hafi engan málstað lengur, ekkert agenda; hvort hann skemmti bara og flytji sínar sögur ákveðinni tegund af fólki; hvort hann vilji láta bendla sig við menn einsog Einar Bárðarson, sem sjá seðla í list, seðla í svita, seðla í augunum á fólki, er með fokking seðla í rasskinnunum. Spurningarmerki. – “It rots your heart, it gets to your soul,” söng Ray í Money Talks. Þetta er djöfuls lúxusvandamál, en það er samt þetta sem hvílir mest á mér núna. Og ég þoli það ekki.
Hvar er Raymond sem samdi Get Back In the Line um fátæktina, atvinnuleysið. Hann vildi bara eignast smá pening, bjóða mömmu sinni í glas, því hún sagði að tónlistin væri bara bull, og það myndi aldrei ganga upp.
Ég vona að hún hafi brosað svo loks, en mamma fer ekki að sjá Raymond, hvorki fyrir né eftir fimmtugsafmælið. Og ekki ég.
and when he feels down he puts some rock'n'roll on,
and it makes him feel alright.
And when he feels the world is closing in,
he turns his stereo way up high.
kinks - rock'n'roll fantasy
Hver eru meðallaun á Íslandi? Hvað fæ ég í kaup?
Hver eru meðallaun í Boston? Hvað fá þau í kaup?
Hvað er munurinn á 45 dollurum og 13 þúsundkalli? Eða 300 norskum krónum?
Eða sjöþúsundkalli og sjónauka?
Fari Einar Bárðarson til helvítis. Tja, hann er helvíti.
Ég sé líklegast ekki Raymond. Ég get ekki ímyndað mér að ég eyði 1/10 af mánaðarlaunum mínum í vasa Einars fokking Bárðarsonar. Ekki heldur hinum þremur 1/10 hlutunum sem ég hafði hugsað mér að gera, handa mömmu og þeim.
Ég get eiginlega ekki hugsað mér að lifa lengur, ég er svo sár. Strita óþakklátt með steypuklakkana, puðast með hringlandi umferðarljósastaurana utaní margfætlu trukkunum á Sæbrautinni, puðast með brunna allan leiðinlegan daginn (í hverjum lokin eru virði einsdagslauna verkamanns í Kína). Ég er vonsviknari en ég var í gær (og það var að allt öðrum toga). Miklu mun meira.
Ég veit að boðleiðin úr kjallaranum mínum, að upphækkuðum hástóli Raymonds, er bæði löng og ströng. En ég þekki fólk sem þekkir fólk sem þekkir fólk.
Raunar er það svo, að aðdáun mín stendur og fellur með þessu, hvort karlinn láti þetta viðgangast: hvort hann sé bara orðinn fyrir ráðsetta, skartgripahringlara; hvort hann hafi engan málstað lengur, ekkert agenda; hvort hann skemmti bara og flytji sínar sögur ákveðinni tegund af fólki; hvort hann vilji láta bendla sig við menn einsog Einar Bárðarson, sem sjá seðla í list, seðla í svita, seðla í augunum á fólki, er með fokking seðla í rasskinnunum. Spurningarmerki. – “It rots your heart, it gets to your soul,” söng Ray í Money Talks. Þetta er djöfuls lúxusvandamál, en það er samt þetta sem hvílir mest á mér núna. Og ég þoli það ekki.
Hvar er Raymond sem samdi Get Back In the Line um fátæktina, atvinnuleysið. Hann vildi bara eignast smá pening, bjóða mömmu sinni í glas, því hún sagði að tónlistin væri bara bull, og það myndi aldrei ganga upp.
Ég vona að hún hafi brosað svo loks, en mamma fer ekki að sjá Raymond, hvorki fyrir né eftir fimmtugsafmælið. Og ekki ég.
Söfn
Gerast áskrifandi að Færslur [Atom]