Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

well, who said it would be?
townes van zandt – high, low and in between

Eftir að hafa myndast við að slátra flöskunni í veitinga- og ammælisboði mömmu, étið á mig gat, er ég kominn með sveppa geispa. Að öðru leiti er líf mitt ekki sækadelískt í kvöld.

Farðu burt skuggi, fannst í bókahrauk sem ég hafði skilið eftir mig á fyrri svefnplássi. Framkoma hennar í minn garð í dag er til sóma, ég þakka öllum meistaraverkum ásjón sína í mínum garði. Vindbarið eður ei, er skjól hinnar ríku bókar svo andlegs eðlis, að mig skortir ekki einu sinni saltkex, ég er sæll í mínum kalda, götótta helli.

Heimta engan graut.

Allt sem var týnt, er nú komið í leitirnar, allt nema Allt í lagi í Reykjavík. Þá væri allt í lagi.
---

Townes van Zandt er meistari melankólíunnar í kvöldinu mínu. Hann hughreystir mig og gróðurinn, við vitum núna og höfum fyrir satt það sem við vissum, en fokkuðum upp að vita. Nei, gróðurinn vissi það allann tímann, hann hræðist ekki smá skot. Veröldin kemur undan vetri einsog hún kemur.

Ég er aftur annað mál; hefði ég haft Townes þessa næstum sex mánuði væri ég betur settur, kæmi betur undan vetri (ekki nýrakaður einsog trúgjarnt fífl).
---

Ja, myndin af jörðinni er enn týnd... og það var kannski bull að hún væri að koma aftur til mín.

Ókei, fokk it, bókin er týnd, og ég hef aldrei, aldrei átt neina mynd af jörðinni. Aldrei haft neinn sannleik í fórum mínum varðandi tilveruna, ég er jafn illa settur og fokkt og þið, við, þið. Ég bít í það súra epli, leggst til svefns og athuga hvort það hafi verið eitraða hliðin. Athuga hvort ég vakni.