Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

but the way we come in, yeah, that's the way we're gonna go.
We cheat and lie to conquer our fears,
we can put on a smile just to cover up the tears.
Ah, but when the mist clears, the sun will shine again.
ray davies – after the fall

Ó, búist við sea-change hér, mamma og g. römbuðu inná þetta einkasjó mitt. Ef þau væru eitthvað tækni ríkari, get ég ímyndað mér að þau sendu mig á heilsuhælið í Hveragerði. Krossleggið hendur!

Kannski verð ég heilsteyptari fyrir vikið, eða barasta banna þeim að lesa. Hið síðarnefnda tel ég vænlegast, mér hugnast betur brotin, að brotna fyrir ósýnilegar hendur að líma saman. Krossleggið hendur.

Minn gamli vinur og skólabróðir Bergur sendi mér frábæra mynd af okkur nokkrum úr bekknum; sér, mér, Magga, Grétari, Óskari og Sigurgeir; dagsettri 24. október 1990 úr mogganum: "Við sjáumst betur í myrkrinu þegar við erum með endurskinsmerki". Hún er á mæspeisinu. Skemmtilegasta sakleysi dagsins. Og hve ég er brosmildur (“...fabricate a show”). Og við allir litlir, sem erum nú svo stórir (fokking sextán árum síðar!). En ég nú hræddur við mömmu! Krossleggið hendurnar.

Krossleggið hendurnar fyrir mig.