Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?
mánudagur, apríl 10, 2006
All alone, I sit at home with my chrome guitar.
Even Michael Mouse, he has a house with someone there.
Stundum voru nú músurnar svo hliðhollar honum Marc Bolan, sbr. að ofan. En hvern? Helvítis Plútó, sem er bara með vesen, einsog mátti sjá í Disneystundinni um daginn. Ekki gæti hann hjálpað Mikael að pakka niður! En mikið finnst mér það leiðinleg iðja. Og ég fæ mig varla til þess.
Og eins er ég ekkert uppveðraður heldur, heldur. Hvað heldur þú... Nei.
Götur verða mældar tel ég í nöpru. (Napra. Það er hugarástand og veðurafbrigði, sem myndar gúlp í sinninu, lýsir sér helst í taugaveiklun og pirring.)
Tannverkurinn var bara taugaveiklun. Það sem plagar mig núna og hefur gert, að því sem virðist ógnarlengi, er að tungubroddurinn minn dægilegi er skaðbrunninn. Það fáránlega er, að mig rekur ekki minni til hvenær það gæti hafa gerst. Mér dettur í hug, að við svona stórbruna, hafi tungan strax dofnað upp eða eitthvað þvíumlíkt. Óþolandi tilfinningin varð mér ljós bara allt í einu.
Vegna þessa leiðinda máls, get ég ekki hætt að rúlla henni um munninn, fast við tennurnar, reka hana út, gera snák og tvöfaltvaff. Eins verð ég að láta kaffibollann standa nokkuð uns hann er orðinn að verða volgur, eða við það að verða ódrekkhæfur og þarafleiðandi skella honum í mig á nóinu. Það er ömurlegt. Mig langar í kaffi.
---
Rak augun í, að Mit liv som en hund, er byggð á bók. Ég ætla finna hana.
---
Þessa skrýtnu tíma sem ég hef verið að upplifa, hef ég verið að reykja full mikið, svo mikið að ég er farinn að reykja aftur eftir klukku. Það hef ég ekki gert lengi, örfá skipti á síðustu árum og þá bara ef það var að verða tómt í pakkanum og löng nótt framundan og mig þá líka vantað eitthvað af peningum. Hinsvegar stundaði ég þetta grimmt sem unglingur, enda voru þá þessi vandamál sem ég sagði frá að ofan mun algengari; bág fjárhagsstaða, takmarkað aðgengi líka vegna aldurs og svo sérlega langar nætur. Þá reykti ég eftir mjög pældum útreikningum, en aðstæðurnar voru síbreytilegar auðvitað, svo ég ekki greint eða deilt hér frá neinni einni gullreglu. En, semsagt, þær aðstæður voru af allt öðrum toga, nú brann svo við ég er með ógrynni af tóbaki og tíma. (Nema að besta trikkið er að tefja, bíða uns klukkan er á öðrum hvorum tímanum sem þú velur, heila eða hálfa tímanum – það er alltaf minnst hálftími! – og hugsa svo með sér að maður taki bara annan hálftíma á þetta, svo kannski enn annan. Það er kannski bara mögulegt ef maður er með bók í hönd, ég veit það ekki. Svoleiðis fóru þessar nætur sem ég er að tala um. Er spá hvort ég hafi lesið til að vaka, eða vakað til að lesa. Það vantar þriðja elementið í þetta, gæti verið tóbak. – Var það ekki Dennis Leary sem sagði að kaffi hefði verið fundið upp til að það væri hægt að reykja meira? Það er fyndið.)
Mig langar óskaplega að reykja bara við að hugsa þetta; ég reykti á fyrstu skrefum síðustu málsgreinar. – En nú er mér að detta í hug, að prófa að reykja ekki þegar ég kem. Það hef ég ekki gert að undanskildum fjölskylduboðum þegar ég var yngri og líka um tveggja vikna skeið í fríi með fjölskyldunni í Skotlandi, sumarið eftir 8. bekk. Fyrsta sem var gert þegar ég kom heim, var að fara niður á Spilatorg og reykja (Winston langar sem mamma reykti þá, og ég nældi stundum í; það var aðeins af sárustu neyð sem ég náði í Bagatello Guðmundar, enda erfiðara um vik, svo fannst mér þeir forvondir og geri enn). Ég geri mér grein fyrir því, að það verður líklegast erfitt og óþægilegt að hætta þessum ósóma, en yfir volgum kaffum og sígarettum dagsins, hef ég komist að þeirri ákvörðun að ég verði að prófa það. Það myndi líklegast taka mig nokkrar tilraunir, eins að ég geri það ekki að einhverju ofboðslegu keppikefli, að falli ég, þá sé leikurinn tapaður og ég fari á bömmer. Nei, heldur er það fara Fokk it, það er ekki einsog ég sé ekki reykingamaður! Og svo prófa aftur að hætta. Og aftur.
Ég er að fatta, að ég hef reykt næstum helminginn af þeim árafjölda sem liggur mér að baki. Ja, frekar rúmlega reyndar; ég læddist útúr fermingarveislunni minni, halelúja og takk takk, til að reykja bakvið Þjóðleikhúsið, og ekki er ég 26 ára og ekki 25, ekki einu sinni orðinn 24 ára enn. Svo það er heldur rúmt, en stærðfræðin hefur alltaf verið mér fjötur um fót, semog staðið mér fyrir þrifum gagnvart hinum ýmsu hólfum sem ég ætti með réttu að hafa lokað fyrir löngu.
Reyndar væri tilvalið að hætta að reykja þarna úti í Stokkhólmi. Veit ekki hvað ég að spá, þetta er varla staður fyrir mig. Einsog ég er. Þegar ég hef verið uppi í dag, hef ég hætt mér langt langt útá svalirnar meðan ég reyki, svona einsog til að æfa mig. En ég segi þetta hingað því það er hálf opinbert, og dyggir áhugamenn um heilsu mína gætu vitnað til þessara hugmynda minna síðar meir, ef ekkert gengur eftir.
---
Það er ómögulegt að spá fyrir um hvenær næst verður flutt úr leikriti þessu, ég mun líklegast taka einsog einn og einn þátt ef ég get komið að, amk hugsa til ykkar á þessum hömruðu nótum. Væri ég lesendur hefði ég treint mér tóbaksnautnarþátt dagsins.
Nú liggur fyrir að fara fokk-loksins að pakka. Og sofa. Það verður örugglega allt annað að feisa svona morgunflug eitthvað sofinn, en það hef ég ekki gert áður.
Tuns æst!
Even Michael Mouse, he has a house with someone there.
Stundum voru nú músurnar svo hliðhollar honum Marc Bolan, sbr. að ofan. En hvern? Helvítis Plútó, sem er bara með vesen, einsog mátti sjá í Disneystundinni um daginn. Ekki gæti hann hjálpað Mikael að pakka niður! En mikið finnst mér það leiðinleg iðja. Og ég fæ mig varla til þess.
Og eins er ég ekkert uppveðraður heldur, heldur. Hvað heldur þú... Nei.
Götur verða mældar tel ég í nöpru. (Napra. Það er hugarástand og veðurafbrigði, sem myndar gúlp í sinninu, lýsir sér helst í taugaveiklun og pirring.)
Tannverkurinn var bara taugaveiklun. Það sem plagar mig núna og hefur gert, að því sem virðist ógnarlengi, er að tungubroddurinn minn dægilegi er skaðbrunninn. Það fáránlega er, að mig rekur ekki minni til hvenær það gæti hafa gerst. Mér dettur í hug, að við svona stórbruna, hafi tungan strax dofnað upp eða eitthvað þvíumlíkt. Óþolandi tilfinningin varð mér ljós bara allt í einu.
Vegna þessa leiðinda máls, get ég ekki hætt að rúlla henni um munninn, fast við tennurnar, reka hana út, gera snák og tvöfaltvaff. Eins verð ég að láta kaffibollann standa nokkuð uns hann er orðinn að verða volgur, eða við það að verða ódrekkhæfur og þarafleiðandi skella honum í mig á nóinu. Það er ömurlegt. Mig langar í kaffi.
---
Rak augun í, að Mit liv som en hund, er byggð á bók. Ég ætla finna hana.
---
Þessa skrýtnu tíma sem ég hef verið að upplifa, hef ég verið að reykja full mikið, svo mikið að ég er farinn að reykja aftur eftir klukku. Það hef ég ekki gert lengi, örfá skipti á síðustu árum og þá bara ef það var að verða tómt í pakkanum og löng nótt framundan og mig þá líka vantað eitthvað af peningum. Hinsvegar stundaði ég þetta grimmt sem unglingur, enda voru þá þessi vandamál sem ég sagði frá að ofan mun algengari; bág fjárhagsstaða, takmarkað aðgengi líka vegna aldurs og svo sérlega langar nætur. Þá reykti ég eftir mjög pældum útreikningum, en aðstæðurnar voru síbreytilegar auðvitað, svo ég ekki greint eða deilt hér frá neinni einni gullreglu. En, semsagt, þær aðstæður voru af allt öðrum toga, nú brann svo við ég er með ógrynni af tóbaki og tíma. (Nema að besta trikkið er að tefja, bíða uns klukkan er á öðrum hvorum tímanum sem þú velur, heila eða hálfa tímanum – það er alltaf minnst hálftími! – og hugsa svo með sér að maður taki bara annan hálftíma á þetta, svo kannski enn annan. Það er kannski bara mögulegt ef maður er með bók í hönd, ég veit það ekki. Svoleiðis fóru þessar nætur sem ég er að tala um. Er spá hvort ég hafi lesið til að vaka, eða vakað til að lesa. Það vantar þriðja elementið í þetta, gæti verið tóbak. – Var það ekki Dennis Leary sem sagði að kaffi hefði verið fundið upp til að það væri hægt að reykja meira? Það er fyndið.)
Mig langar óskaplega að reykja bara við að hugsa þetta; ég reykti á fyrstu skrefum síðustu málsgreinar. – En nú er mér að detta í hug, að prófa að reykja ekki þegar ég kem. Það hef ég ekki gert að undanskildum fjölskylduboðum þegar ég var yngri og líka um tveggja vikna skeið í fríi með fjölskyldunni í Skotlandi, sumarið eftir 8. bekk. Fyrsta sem var gert þegar ég kom heim, var að fara niður á Spilatorg og reykja (Winston langar sem mamma reykti þá, og ég nældi stundum í; það var aðeins af sárustu neyð sem ég náði í Bagatello Guðmundar, enda erfiðara um vik, svo fannst mér þeir forvondir og geri enn). Ég geri mér grein fyrir því, að það verður líklegast erfitt og óþægilegt að hætta þessum ósóma, en yfir volgum kaffum og sígarettum dagsins, hef ég komist að þeirri ákvörðun að ég verði að prófa það. Það myndi líklegast taka mig nokkrar tilraunir, eins að ég geri það ekki að einhverju ofboðslegu keppikefli, að falli ég, þá sé leikurinn tapaður og ég fari á bömmer. Nei, heldur er það fara Fokk it, það er ekki einsog ég sé ekki reykingamaður! Og svo prófa aftur að hætta. Og aftur.
Ég er að fatta, að ég hef reykt næstum helminginn af þeim árafjölda sem liggur mér að baki. Ja, frekar rúmlega reyndar; ég læddist útúr fermingarveislunni minni, halelúja og takk takk, til að reykja bakvið Þjóðleikhúsið, og ekki er ég 26 ára og ekki 25, ekki einu sinni orðinn 24 ára enn. Svo það er heldur rúmt, en stærðfræðin hefur alltaf verið mér fjötur um fót, semog staðið mér fyrir þrifum gagnvart hinum ýmsu hólfum sem ég ætti með réttu að hafa lokað fyrir löngu.
Reyndar væri tilvalið að hætta að reykja þarna úti í Stokkhólmi. Veit ekki hvað ég að spá, þetta er varla staður fyrir mig. Einsog ég er. Þegar ég hef verið uppi í dag, hef ég hætt mér langt langt útá svalirnar meðan ég reyki, svona einsog til að æfa mig. En ég segi þetta hingað því það er hálf opinbert, og dyggir áhugamenn um heilsu mína gætu vitnað til þessara hugmynda minna síðar meir, ef ekkert gengur eftir.
---
Það er ómögulegt að spá fyrir um hvenær næst verður flutt úr leikriti þessu, ég mun líklegast taka einsog einn og einn þátt ef ég get komið að, amk hugsa til ykkar á þessum hömruðu nótum. Væri ég lesendur hefði ég treint mér tóbaksnautnarþátt dagsins.
Nú liggur fyrir að fara fokk-loksins að pakka. Og sofa. Það verður örugglega allt annað að feisa svona morgunflug eitthvað sofinn, en það hef ég ekki gert áður.
Tuns æst!
Söfn
Gerast áskrifandi að Færslur [Atom]