Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Sjóliðinn fór kunnáttu-, próf- og sjálfslaus út að róa, eitthvað útí grábuskann, keypti sykur og keypti brauð.

(Rabelais samdi eitt Ísland, því skýtur stundum upp.) Sjóliðinn þekkti frosna svipi í jöklinum, hann kannaðist við hljóman orðanna í sólbráðinni. En það var ekki hans að þýða meira; ...og eldspýtur eru öryggistól, ekki leikfang til að heyra í fortíðinni, því sem var eða þessari helvítis þátíð. – Að bubbla í soginu, bubbla bara á kafi, það er takmarkið. Samhæfa ögurbubbl Drekkíngunni.

Sjóliðinn fór út að æfa sig.

"Laugavegur hinn síðari, +1 gráða, klukkan 7.05: Hekla gaus. Ekkert skyndilega samt."

(Hvítfölhvít draugafsteypa Ómars var fyrst á staðinn. Við stóðum svo saman á eftir í leðjunni, sem rann í mörgum, stórum bogum, um sjálfa sig og undir. Hann spurði hvort ég myndi nokkuð hver væri aftur hans bíll? Þetta var alveg ómögulegt. Við hlógum pinkupons og mesta sjónarspilið tók svo fljótt enda.)

Sjóliðinn dró eftir sér kolaða stubbana, markaði sína beinustu leið til heima. Hann kallaði þetta Brauðmola-syndróm í góðra vina hópi og þótti bara nokkuð fyndið. Ferð hans blasti við öllum sem sjá vildu, ef þeir færu inní sömu hornin, og sömu sviðnu garðaleiðirnar. En á næturnar, þá velti hann því fyrir sér í hvora áttina línan vísaði, hingað eða þangað? Og hver ætlaði að éta hann.

Sjóliðinn segist ekki vita hvenær hann eigi að loka, eigi að draga fyrir, pakka og þá hverju, né fara út með hraukana í ruslið. Það eru flestir orðnir pirraðir á honum og spurningaflóðinu sem ágerist. Hann biður mig að óska að honum verði fært kaffi, hann myndi gleðjast við og segja mörgþúsund ævintýr. En, einsog vinurinn, sem hlustar af sömu farlama neyð, þá á hann enga inneign fyrir hjálp.