Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

When it's right in front of you, it's so hard to see,
there it was, so all about you;
you know, it took me awhile just to suss it out.
And what I laid down up my snout,
didn't help me none...

Hér er hann, hann hr. Sherwood. Veit ekki með ykkur, en mér finnst hann fáránlega sætur. Stór, sterkur; kallinn í lífi mínu – í dag. Ja, eða spilar þá. Marriott, etc.

Ég skalf þegar ég spilaði fyrsta lagið, popp-orgíuna Heaven, af Fegmania plötu Robyn Hitchcock.
---

Eina góða Humble Pie lagið, Say No More, sem er vitnað til að ofan. Og Villa Puccini 2002.

Og ég þarf ekki meira. Ég á næstum allt sem ég þarf, ég á nóg af flestu. Ég þarf ekki að hafa áhyggjur eða vorkenna mér yfir neinu.

Ég finn kemík af stútnum, kemík af fingrunum, kemík í lungunum, kemík. Það er ást á heiminum; ég er fokking content. Reynið að draga mig út, það er einsog ég eigi afmæli.

Og kertin munu brenna í augum mínum þangað til þau meiða, það er bara þannig. Þetter stjarfaást, mann langar að sjá bros; “It takes a woman like you, to hear that from me...” – ég get ekki orðað það betur. Og það er játning aldarinnar.

Þú hefur hendur, þú hefur fætur, þú hefur himnaríki. Þú hefur augu, þú hefur húð, þú hefur vasaljós.
---

Ég þegi uns næst. Og kubba.