Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Lögreglumaður mætir drykkjurút á götu úti:

Heyrðu félagi, segir hún, þú ert alltof drukkinn á miðjum degi sem þessum, sunnudegi; þú ættir nú að fara og fá þér kaffibolla. Rútur svarar:

Ó, minn löggimann, hvað ég er ósköp ánægður að mæta þér hér. Bílnum mínum hefur nefnilega verið stolið!

– Hvar var hann seinast að þú vitir, segir löggan sjerlock- en valdmannslega. Hérna, á þessum lyklum, drafar sá fulli, rangeygður og valtur. Löggan lítur á kippuna og fornfálega lyklana fjölmarga:

– Öh, gakktu hér niður götuna og strax til hægri, þar finnuru lögreglustöðina og talar við varðstjórann. Sá ætti að geta hjálpað þér. Olræt?

– Æ, takk minn herra, ég skal fara þangað strax. Þér hafið verið mér mikil hjálp á neyðarstund! Já, bara núna strax fer ég, segir hann oní bringuna, uppí himininn og aftur niður í skyrtuboðin.

Hin ærugóða' og ríka lörregla biður þó rónann fæstum orðum, – eða kannski skipar heldur, – að renna upp buxnaklauf áður en lengra er haldið. Þetta er lítill og gegn bær, lítið um fólk af þessu sauðahúsi, sauðdrukknu, hugsar löggimann, og finnst hnyttið.

Svolinn lítur niður á brækurnar:

Ahh, klæmist hann á messudegi, þeir hafa náð kærustunni minni líka!

Svo fór og gekk næst einasta "stage banter" Townes Van Zandt, sbr. þessa grein, eða svo gott sem.