Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?
miðvikudagur, maí 24, 2006
Kvikmynd:
((The waves hit the shore, crying: More, more, more.
But the coal black sea waits forever.
lou reed – cremation))
-- Úti. Dimmt. Mjög dimmt.
) Það er gjálfur í eyrum. Sjávorfnir steinar birtast í fókus.
-- Fjara, steinum prýdd fjara birtist, svo sjór, rólegar öldur, sem magnast hægt. Ljós í fjarska verður skip, og siglir burt eða lengra, að ímyndaðri höfn kannski og léttir farmi. Farmenn taka leigubíla heim, sameinast um þá í sameiginleg hverfi, hitta hver sína eigin sofandi konu, stundum barn; þeir sækja smyglið á morgun, en ástvinina í fyrrmálið. Eyjur synda hundasund, kaffærast og gaspra hvor við aðra: mynni þeirra opin. – Flotholtin eru umbúðir sem rekur á land, síngjarnt ungt kærustupar gekk þarna um fyrir stundu, fleytti þessum kellingum.
-- Leiðinlega hart klippt á einstakt atriði í fjörunni, djúpri kviku milli grýtisins: Bleikt og skrjáfandi, yfirtekur og hylur. Framleiðslan svo augljós, og G-Flestir orðnir innihald (þó sitjandi, smjattandi, lifandi). Djúp fokking ádeilan myndgerist í ágerandi rokinu utan af sjó; – náttúrunni sjálfri – ljósmynd af pappakassabreiðu.
) Snigill varpar sér í fallhlíf í kjöltu. (Eða Óskabjörn, -birnir, ef sýningarstjóra tekst að safna nógu mörgum.)
(Nóttin) Rödd: Svafár?
(Hafið og Sjórinn; Nói og Póseidon; Sundið) Rödd: Já.
End
---
UMHVERFISHUGSUNINA
[-- Hvað er brotið, hvað ekki? Hvað molað, hvað er ómolað? Vandamálin eru næg, fyrir hendi er útsýnið, ha! Hver svaf í ár? Skáldið, eða þá frekar mannkynið, sem ekki hefur anskotast í heilt djöfuls korter (“fyrir kosningar”...ögh, æl) af þekktum tíma. Ég þoli engum auðveldleikann. Heilaga fjandakornin sem ég ber í minni könnu, flyt til og endurraða. Hei laga um hverfið, til þín og fyrir. –Verð mig langa. n. Krossekki nema á hlið krabbans, vinar míns.
[-- Kjörorð: “We talked for hours, except for the fainting.” Þýtt beint: Mamma, ég hef verið að rífast aftur. – Það er mín einasta ósk, að ég megi segja nokkurn skapaðann hlut um það skapaða. Og við eigum veröldina einsog aðrir, ég líka, ég segi það sem ég vil. Og skapa'na.
[-- Sniglar, óskabirnir, fokking Galapagos-eðlur falla í kjöltu þína. Ástvinar, áheyr- eða horfanda, mér er sama. Og bregð jafn mikið.]
ir.
But the coal black sea waits forever.
lou reed – cremation))
-- Úti. Dimmt. Mjög dimmt.
) Það er gjálfur í eyrum. Sjávorfnir steinar birtast í fókus.
-- Fjara, steinum prýdd fjara birtist, svo sjór, rólegar öldur, sem magnast hægt. Ljós í fjarska verður skip, og siglir burt eða lengra, að ímyndaðri höfn kannski og léttir farmi. Farmenn taka leigubíla heim, sameinast um þá í sameiginleg hverfi, hitta hver sína eigin sofandi konu, stundum barn; þeir sækja smyglið á morgun, en ástvinina í fyrrmálið. Eyjur synda hundasund, kaffærast og gaspra hvor við aðra: mynni þeirra opin. – Flotholtin eru umbúðir sem rekur á land, síngjarnt ungt kærustupar gekk þarna um fyrir stundu, fleytti þessum kellingum.
-- Leiðinlega hart klippt á einstakt atriði í fjörunni, djúpri kviku milli grýtisins: Bleikt og skrjáfandi, yfirtekur og hylur. Framleiðslan svo augljós, og G-Flestir orðnir innihald (þó sitjandi, smjattandi, lifandi). Djúp fokking ádeilan myndgerist í ágerandi rokinu utan af sjó; – náttúrunni sjálfri – ljósmynd af pappakassabreiðu.
) Snigill varpar sér í fallhlíf í kjöltu. (Eða Óskabjörn, -birnir, ef sýningarstjóra tekst að safna nógu mörgum.)
(Nóttin) Rödd: Svafár?
(Hafið og Sjórinn; Nói og Póseidon; Sundið) Rödd: Já.
End
---
UMHVERFISHUGSUNINA
[-- Hvað er brotið, hvað ekki? Hvað molað, hvað er ómolað? Vandamálin eru næg, fyrir hendi er útsýnið, ha! Hver svaf í ár? Skáldið, eða þá frekar mannkynið, sem ekki hefur anskotast í heilt djöfuls korter (“fyrir kosningar”...ögh, æl) af þekktum tíma. Ég þoli engum auðveldleikann. Heilaga fjandakornin sem ég ber í minni könnu, flyt til og endurraða. Hei laga um hverfið, til þín og fyrir. –Verð mig langa. n. Krossekki nema á hlið krabbans, vinar míns.
[-- Kjörorð: “We talked for hours, except for the fainting.” Þýtt beint: Mamma, ég hef verið að rífast aftur. – Það er mín einasta ósk, að ég megi segja nokkurn skapaðann hlut um það skapaða. Og við eigum veröldina einsog aðrir, ég líka, ég segi það sem ég vil. Og skapa'na.
[-- Sniglar, óskabirnir, fokking Galapagos-eðlur falla í kjöltu þína. Ástvinar, áheyr- eða horfanda, mér er sama. Og bregð jafn mikið.]
ir.
Söfn
Gerast áskrifandi að Færslur [Atom]