Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Sá sem tekur frumkvæði að fokkoppum,
stuðlar að enn fleiri effum.

[En ber ekki að skilja svo sem ég hafi kosið Ólaf Fokkings Magnússon, enda ósvotilhægri fyrir mig; ég þarf ekki veðurfréttamann að segja mér uppí hvað vindrokur skuli beita. Ég myndi hvorteðer bara með sannfæringunni einni kafsigla allt þetta helst. pakk, þannig.]
---

Vinnuheiti þess-síðasta texta í höfðinu er þannig: Það er ekki einu sinni minnihluti fyrir lógík minni. Þó sú orðasamkoma sé öllu ópólitískari en gefið er til kynna þá. (Og þannig er samt, æji, svo dauðleg og áviðeigandi bara þessa einu nótt. Skáld fyrir naumt skammtaðann tímann, það er ég. [Og nú er hún dauð, öll, bæði tilfinning og stund. -- Morgunsárt skáldið snýr skreiðinni: "Fallegt var þar út við hólinn minn..." – éttu hvað ég býð þér, útilegufrauka, nýstolin tvílemba!])
---

Á óskilgreindum fresti eða tímabili, tæmi ég öskubakkann og drep svo í, jamm, í þessum tóma kristli látinnar, horfinnar ömmu, í skipulagðri röð. Það verður alltaf fallegt; ans veggfóðr fyrir draum, fyrir alidýr draumanna; fóðurbætir; bara bóndadóttir:

É'r'einn. Vittu til.
---

En:

Samt. Fíflarnir hneigja sig ekki mót nóttinni, – hvort þeir vita af henni í kosningarlýsinu... morgninum, – þeir eru bara stökkir og brotna. ("döggstjörnubrakandi" J.M.) – Þá ber við grasinu fjærst mér, fíflarnir eru strax við gluggann: Næst mér næst ykkur! ... Fæddir til að fölna, og fíflin veita mér engar, aldrei neinar, hot minute óskir rættar – "Þegar fífufarseðil þinn dregur til tíðindanna..." – ... Til-raunir; til raunir:

Allt sem ég hef hugsað mér, íhugt, er þó fólgið í þeim; líf í seilingarfjarlægð. Sú sól sem kemst næst uppí munninn inn... Til að segja nokkurt satt.
---

Öllu mínu tvist-um-hugsunarprógrammi, því er nú stefnt í tvísýnu; meiraðsegja póesíunni, Minnihlutanum, það varðar þá nunnu sem ég bíð eftir. Ég laug að sjálfinu, hef gripið framfyrir hendur þess sem ég ákvað, eða þá bara víman. Einsog lúsug fjöður af bar sé tilefni tiltektar sálar (varla!); einvera og sannleiki bleks sé ekki gordíons-hnúturinn til að loka borginni, fyrir herrum "með'n ég stríð'!" --- Og þó, gordíons-hnútur, hann þarf ekki nema sverð, – eins karl stúlku, ljós síns skugga eða fugl þakskeggs. Það þarf ekki einu sinni neinn Alexander til að höggva, það veit ég, og þó ungur. [Enda nú orðið Kólumbusar-egg, – haha, – síðan Alex reið um og hjó hvern öfugsnúnan hnút á leið sinni.]

Damoclesar: einn eða ekki! Það er frekar fyrir stalín-íska forsjá, að það var Damokleskt en ekki Alexandrskt, sem færir mér biðina. Eggin er mín, einsog hnúturinn; ég, þrátt fyrir allt, bæði batt og hjó... hjý... og var öll hin þreytta borgaraþjóð sem beið síns konungs líka... Þið þekkið söguna, er það ekki?
---

Æ, þetter bara afsökunarbleðill til hennar, hinnar, tíminn minn beið hins, eyðist til þess eins að bíða, og svo vera þar. Þar í arkívu skota okkar á píluspjaldið, er allt með og án.. Dagsmunur og kvöldskatts bros... Leitt ef þú bíður leið, allt fær þó sinn stað í fjörunni eða sest á botninn, þú veist það, en þetta flöskuskeyti færðu samt, sem enginn skilur nema þú. Ert frekast til, venju minnar og gleði til gleði; hin bíta í þessu (ó-)fersku grös, án þess að njóta nokkurs nema bara bragðsins... -- Þín eru steinefninnnnnnnnn, heili tíminn, og öll sanna verkunin.