Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?
fimmtudagur, júlí 27, 2006
Nothing here works but your works, and I mean it...
suede – the living dead
Og:
“You know, those Greeks... how did they get to be so philosophical? It must be because they made up the word. But gee, it seems they saw the big picture all the time. It must have been because of their gods. When all we have are movie stars. See, their gods were like people, while we've degenerated into treating people like gods. Can you imagine if Liza Minnelli or Al Green or Clint Eastwood could turn you into a duck? That would make you philosophical.”
She laughs. Wow. That's good luck. I still have a little juice. I might get out of here on a good note.
But this is just a stop on my dope run and to whatever degree she knows or acknowledges she knows that, it's enough to make her despise me a little, with regret. This flaw in the moment is like a secret vanity of mine she's discovered, as if she's caught me posing in the mirror kissing myself, and it only makes me want to leave sooner.
“I would be a duck for Al Green,” she says [...]
úr Go now eftir Richard Hell.
Keypti hjá Valda í gær upplestur Richard Hell á fyrstu tveim köflunum í Go now, fyrstu skáldsögu hans, og Sci-Fi Lullabies, tvöfalda b-hliðar safnplötu með Suede. Hvorugt gerði mér gott, en gaman að heyra bæði.
Pirrandi hvernig Hell bæði breytir og jafnvel fellir úr heilu málsgreinarnar í lestrinum; pirrandi hvernig b-hliðar eru oft ekkert nema bara það. Í Go now eru samt sprettir; sumar b-hliðar eru betri en allt, td The Living Dead og My Insatiable One.
Fyndið hvað heróín spennandi! Í Living Dead, syngur Brett Anderson í orðastað konu sjúklings, og ferst vel úr hendi. Í Go now, skrifar Hell í orðastað pönkhetju með póetískar ambisjónir og gífurlega heróínfíkn (tiltölulega ævisögulegt). Spennandi er kannski ekki rétta orðið; jú: ömurðin er heillandi, spennandi. Einsog gettóin.
Ætlaði að tala um svínaáráttu Brett Anderson, en læt staðar numið, enda fáir kannski áhugsamir um þennan einstaka svínaáhuga Brett fokking Anderson. Eða hvað þá ævisögulega áráttu Richard Hell, sem treður sér í hverja mögu- og ómögulega setningu eða orðmyndun. Góðar áráttur samt; mér líka svín og ævi Hell.
Og:
“You know, those Greeks... how did they get to be so philosophical? It must be because they made up the word. But gee, it seems they saw the big picture all the time. It must have been because of their gods. When all we have are movie stars. See, their gods were like people, while we've degenerated into treating people like gods. Can you imagine if Liza Minnelli or Al Green or Clint Eastwood could turn you into a duck? That would make you philosophical.”
She laughs. Wow. That's good luck. I still have a little juice. I might get out of here on a good note.
But this is just a stop on my dope run and to whatever degree she knows or acknowledges she knows that, it's enough to make her despise me a little, with regret. This flaw in the moment is like a secret vanity of mine she's discovered, as if she's caught me posing in the mirror kissing myself, and it only makes me want to leave sooner.
“I would be a duck for Al Green,” she says [...]
úr Go now eftir Richard Hell.
Keypti hjá Valda í gær upplestur Richard Hell á fyrstu tveim köflunum í Go now, fyrstu skáldsögu hans, og Sci-Fi Lullabies, tvöfalda b-hliðar safnplötu með Suede. Hvorugt gerði mér gott, en gaman að heyra bæði.
Pirrandi hvernig Hell bæði breytir og jafnvel fellir úr heilu málsgreinarnar í lestrinum; pirrandi hvernig b-hliðar eru oft ekkert nema bara það. Í Go now eru samt sprettir; sumar b-hliðar eru betri en allt, td The Living Dead og My Insatiable One.
Fyndið hvað heróín spennandi! Í Living Dead, syngur Brett Anderson í orðastað konu sjúklings, og ferst vel úr hendi. Í Go now, skrifar Hell í orðastað pönkhetju með póetískar ambisjónir og gífurlega heróínfíkn (tiltölulega ævisögulegt). Spennandi er kannski ekki rétta orðið; jú: ömurðin er heillandi, spennandi. Einsog gettóin.
Ætlaði að tala um svínaáráttu Brett Anderson, en læt staðar numið, enda fáir kannski áhugsamir um þennan einstaka svínaáhuga Brett fokking Anderson. Eða hvað þá ævisögulega áráttu Richard Hell, sem treður sér í hverja mögu- og ómögulega setningu eða orðmyndun. Góðar áráttur samt; mér líka svín og ævi Hell.
Söfn
Gerast áskrifandi að Færslur [Atom]