Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?
mánudagur, ágúst 21, 2006
I can go anywhere, anytime I choose,
I will never ever be a substitute.
Just set me free and then you'll watch me fly.
television personalities – i was a mod before you was a mod
Flagga. Svona til að sýna lit. Ég er að bíða.
Fékk síðustu klassísku John Martyn plötuna sem uppá vantaði. Ég tengi ekkert við hana. Innreið synthanna algjör, og efnið varla... Ágætir frammistaða samt hjá Martyn í söng og leik, þannig, það er ekki það. En þetta eitís sánd... Martyn á ekki þessa forgjöf, sem ég til dæmis gef Raymond. Jú, kannski, að einhverju leiti, ekki jafn algjöra eða mikla.
Framvindan frá fyrstu plötunni til þessarar, Grace and Danger, er samt rosaleg. Milli bara þeirra beggja væri ómögulegt að trúa það væri sami maðurinn á ferð. Og varla að prógressinn sé rökréttur heldur, sé horft til allra platna(?). Merkilegur listamaður.
Boxsettið með frábæra nafninu Five Guys Walk Into A Bar... frá The Faces, er gott. Þó reyndar sé full mikið af venjulegum stúdíóupptökum af breiðskífunum fjórum. Samt, magnað að heyra sum þessara tónleikalaga, kover bæði og originala. Bjórefni, segðu sumir að fara yfir. Amk gott partí. Melankólíu Ronnie Lane svo stráð í milli, hinna drukknu blúsrokkara. Það er ekki skrýtið að NY Dolls hafi verið látnir hita upp fyrir Faces þegar Dolls debúteruðu í London. Það hefur verið gott sjó myndi maður halda. Uppáhöld eru hið frábæra “You're My Girl (I Don't Wanna Talk About It)” frá BBC – með ömurlegum brandara frá John Peel í byrjun – og “I Wish It Would Rain”, líka læf, og var b-hliðin á “Pool Hall Richard”. Bæði eru cover, hvers orginala ég þekki ekki.
Ég hef ekki enn komist yfir allt, það mun kosta yfirlegu, þetta eru rúm 60 lög. Myndi kosta mig íbúð helst, maður þarf að vaska upp með þessu, standa á fætur og hreyfa sig, tárast lítið eitt yfir bjór með Ronnie Lane, swaggera um með Rod Stewart.
Tvær Televison Personalities plötur fékk ég líka. I Was A Mod Before You Was A Mod og Don't Cry Baby, It's Only A Movie. Sú síðari er að mestu kover og með Daniel Treacy einum; hún er grátleg. Mér finnst það gott, á þennan sama sjúka hátt og áður. Á hinni semur hann sjálfur, hún er grátleg líka. Á henni er fyllri tónn, en hvort það sé band með man ég ekki, það amk eitthvað lítið.
Af Don't Cry... eru merkileg popp vísanir, Daniel tekur lög eftir Andrew Lloyd Webber og George Harrison: eitt til loka. Þau tvö eru sérlega súrust. Uppáhöld eru “TV on in Bed” eftir einhvern sem ég þekki ekki og “Darkside” sem er skrifað á ????? Semsagt fjöldamörg spurningarmerki, veit ekki hvað það þýðir. Það minnir helst á þarna In the Aeroplane Over the Sea, nema það kom út nokkuð fyrr.
Útgáfa Treacy á “Pablo Picasso” Modern Lovers er líka stórgóð, betri en David Bowies, raunalegri – einsog hún á að vera. Reyndar heyri ég núna, að útgáfa Bowie er mun líkari TVP's, á kannski meira hjá henni en ég taldi fyrst. Annars minnir útsetning Treacy mig á eitthvað af þessu Rick Rubin Johnny Cash efni, eitthvað af þessum vinsælu lögum, píanó tikl og tónn.
“Darkside” er, öfugt við Grace and Danger, svo sjúkt á sinni og naívt, að ógleðin tapar fyrir perverskum gægjuhætti. Máski einlægnin sem er svo djúpt rekin í báða, Martyn og Treacy, en frá svo óskiljanlega fjarlægum stöðum. Ódýrt að nefna til sögunnar Hippa og Pönkara, og ég geri það ekki. En það er réttast. Annað er kannski – ef ég get nefnt tvö hugtök, gefið þeim merkingu sem vonandi skilst – þetta: Demó og svo Yfirlega. Ég veit það ekki, kannski á ekki bera þetta saman.
(Jújú, ég er að reyna að komast að einhverju um sjálfan mig [... uss] )
Á I Was A Mod... skiptast á skin og skúrir (þannig lík My Dark Places, þeirri nýjustu, því meistaraverki, að mínu mati). Áðurgreindur sjúkdómur hrjáir mig enn, og ég hallast helst að trauma-sögunum heldur en hinu, gríninu. Þó glotti ég jú, að lögum einsog hinu ágæta homage-i “Little Woody Allen” og “Evan Doesn't Ring Me Anymore” (Evan Dando held ég það sé). Samt ég leita meir í “As John Belushi Said”, “A Long Time Gone” – einsog þar sé æðri list? Ja, meiri tjáning, einlægni (þó öllu sé logið, svosem – vonar maður).
Ja, í tímahraki... les yfir þegar ég get. Hinn helming amasón á ég eftir að fá. Þar kennir ýmissari grasa en í þessari sendingu, margt langbeðið og umvitað.
---
Ben Sherman skyrtan mín er reyndar ekki “a classic shade of blue”, heldur hálf Burberry-leg. Fokkit, hún er Ben Sherman. Ég færi í rósrauðri Ben Sherman skyrtu...
Just set me free and then you'll watch me fly.
television personalities – i was a mod before you was a mod
Flagga. Svona til að sýna lit. Ég er að bíða.
Fékk síðustu klassísku John Martyn plötuna sem uppá vantaði. Ég tengi ekkert við hana. Innreið synthanna algjör, og efnið varla... Ágætir frammistaða samt hjá Martyn í söng og leik, þannig, það er ekki það. En þetta eitís sánd... Martyn á ekki þessa forgjöf, sem ég til dæmis gef Raymond. Jú, kannski, að einhverju leiti, ekki jafn algjöra eða mikla.
Framvindan frá fyrstu plötunni til þessarar, Grace and Danger, er samt rosaleg. Milli bara þeirra beggja væri ómögulegt að trúa það væri sami maðurinn á ferð. Og varla að prógressinn sé rökréttur heldur, sé horft til allra platna(?). Merkilegur listamaður.
Boxsettið með frábæra nafninu Five Guys Walk Into A Bar... frá The Faces, er gott. Þó reyndar sé full mikið af venjulegum stúdíóupptökum af breiðskífunum fjórum. Samt, magnað að heyra sum þessara tónleikalaga, kover bæði og originala. Bjórefni, segðu sumir að fara yfir. Amk gott partí. Melankólíu Ronnie Lane svo stráð í milli, hinna drukknu blúsrokkara. Það er ekki skrýtið að NY Dolls hafi verið látnir hita upp fyrir Faces þegar Dolls debúteruðu í London. Það hefur verið gott sjó myndi maður halda. Uppáhöld eru hið frábæra “You're My Girl (I Don't Wanna Talk About It)” frá BBC – með ömurlegum brandara frá John Peel í byrjun – og “I Wish It Would Rain”, líka læf, og var b-hliðin á “Pool Hall Richard”. Bæði eru cover, hvers orginala ég þekki ekki.
Ég hef ekki enn komist yfir allt, það mun kosta yfirlegu, þetta eru rúm 60 lög. Myndi kosta mig íbúð helst, maður þarf að vaska upp með þessu, standa á fætur og hreyfa sig, tárast lítið eitt yfir bjór með Ronnie Lane, swaggera um með Rod Stewart.
Tvær Televison Personalities plötur fékk ég líka. I Was A Mod Before You Was A Mod og Don't Cry Baby, It's Only A Movie. Sú síðari er að mestu kover og með Daniel Treacy einum; hún er grátleg. Mér finnst það gott, á þennan sama sjúka hátt og áður. Á hinni semur hann sjálfur, hún er grátleg líka. Á henni er fyllri tónn, en hvort það sé band með man ég ekki, það amk eitthvað lítið.
Af Don't Cry... eru merkileg popp vísanir, Daniel tekur lög eftir Andrew Lloyd Webber og George Harrison: eitt til loka. Þau tvö eru sérlega súrust. Uppáhöld eru “TV on in Bed” eftir einhvern sem ég þekki ekki og “Darkside” sem er skrifað á ????? Semsagt fjöldamörg spurningarmerki, veit ekki hvað það þýðir. Það minnir helst á þarna In the Aeroplane Over the Sea, nema það kom út nokkuð fyrr.
Útgáfa Treacy á “Pablo Picasso” Modern Lovers er líka stórgóð, betri en David Bowies, raunalegri – einsog hún á að vera. Reyndar heyri ég núna, að útgáfa Bowie er mun líkari TVP's, á kannski meira hjá henni en ég taldi fyrst. Annars minnir útsetning Treacy mig á eitthvað af þessu Rick Rubin Johnny Cash efni, eitthvað af þessum vinsælu lögum, píanó tikl og tónn.
“Darkside” er, öfugt við Grace and Danger, svo sjúkt á sinni og naívt, að ógleðin tapar fyrir perverskum gægjuhætti. Máski einlægnin sem er svo djúpt rekin í báða, Martyn og Treacy, en frá svo óskiljanlega fjarlægum stöðum. Ódýrt að nefna til sögunnar Hippa og Pönkara, og ég geri það ekki. En það er réttast. Annað er kannski – ef ég get nefnt tvö hugtök, gefið þeim merkingu sem vonandi skilst – þetta: Demó og svo Yfirlega. Ég veit það ekki, kannski á ekki bera þetta saman.
(Jújú, ég er að reyna að komast að einhverju um sjálfan mig [... uss] )
Á I Was A Mod... skiptast á skin og skúrir (þannig lík My Dark Places, þeirri nýjustu, því meistaraverki, að mínu mati). Áðurgreindur sjúkdómur hrjáir mig enn, og ég hallast helst að trauma-sögunum heldur en hinu, gríninu. Þó glotti ég jú, að lögum einsog hinu ágæta homage-i “Little Woody Allen” og “Evan Doesn't Ring Me Anymore” (Evan Dando held ég það sé). Samt ég leita meir í “As John Belushi Said”, “A Long Time Gone” – einsog þar sé æðri list? Ja, meiri tjáning, einlægni (þó öllu sé logið, svosem – vonar maður).
"Nervous, shy and insecure I stumbled into adulthood and it hurt.Magnaður túr! Og "A Long Time Gone" með sitt VU bít og riff, hækkanir og allt!
It hurt so very much, more than I could feel..."
everything she touches turns to gold
Ja, í tímahraki... les yfir þegar ég get. Hinn helming amasón á ég eftir að fá. Þar kennir ýmissari grasa en í þessari sendingu, margt langbeðið og umvitað.
---
Ben Sherman skyrtan mín er reyndar ekki “a classic shade of blue”, heldur hálf Burberry-leg. Fokkit, hún er Ben Sherman. Ég færi í rósrauðri Ben Sherman skyrtu...
Söfn
Gerast áskrifandi að Færslur [Atom]