Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Þá mundirðu verða hinn sami og aðra daga ef þú dirfðist enn að vera rólegur að anda og bíða ans þú ert vanur til.
Segðu ekki orð. Rifjaðu ekki upp þá daga, tóna og líf sem þú lifðir, því það sem þú sérð: er það ekki löngu týnt?
Og vertu nú þægur, segir tómið, úr því lífið er ekki til neins.
Því þú mátt ekki æsa þig gegn sjálfum þér. Að hugsa er að vera veikur, það veistu. Ekki að furða. Hugurinn búinn að útiloka allan söng. Og nú þegar æskudraumar þínir eru að baki, kvað er þá meir? Nú þegar draumurinn um drauminn er dauður, kvað tekur þá við?

Þú hefur dvalist í tilveru tóms rúms og andað ryki. Einkvern tíma horfðir þú á staka veglega hluti sem nú ljóma til þín úr minníngunni.
Var bjart?
Var það nýrri veröld?
Allt um það á tíma þar sem gleðin birtist, var það ekki. Líf þitt hófst í miðjum dansi. Svo varð einkver breytíng í fari veruleikans. Þú fannst óvænt kvernig tíminn veik á braut, en lét þér eftir súran svip af sjálfum sér, þúngan í rás sinni.
Ekkert varð eftir nema þinn daglegi vani. Og lífið læddist framhjá þér í tóminu, ávallt skrafandi lítt heyrðum orðum, Þér eru tilboð gerð! En ekkert varð ljóslega greint. Þú sást þau ekki með berum augum eða skildir. Þorðir ekki að vilja nema gruninn. Misskildir og tapaðir.
Heyrirðu ekki þessi afarstóru tilboð!
Viltu!
Dirfistu!
En þú misskildir og glataðir í dögunum. Sumir festust fyrir lífstíð í svíma og ást. Þú stóðst einn eftir í ljósþokunni sem hóf líf hinna á loft.
Dagaðir uppi í löngu liðnu reiki hennar.

Þú ert orðinn gamall eftir aldri. Þig grunar að þig lángi til einkvers. En kannski ertu ekki maður fyrir vilja. Kannski ertu búinn að gleyma kvernig á að vilja. Enda ertu þögull. Þú hefur fátt að segja. Þú lifir.

steinar sigurjónsson, úr Þú

Þú, sem gæti heitt Ég!

Fyrir áhugasama, bendi ég á þessa færslu mína síðan í des, þegar ég reit uppúr Kjallaranum. Þetta er svosem sami textinn, en það er doldið merkilegt hvernig hann er líka endurbættur og unninn aftur. Sbr: "því það sem þú sérð: er það ekki löngu týnt?" úr Þú -- útg 1975, í 300 eintökum af höfundi (ekki Letri)-- miðað við: "því það sem þú sérð: Sérðu ekki enn að það er týnt?" í Kjallaranum (Forlagið, 1991). Steinar er að tala við gamla textann, eða eitthvað álíka.

Öll hugmynd mín líður fyrir það, að ég hef ekki enn til eignar fengið Kjallarann, og ekkert finn ég annað uppskrifað, nema þetta á arkívinu, en ég þykist þekkja, rámar í, meir -- amk úr fjórða hluta Þú -- sem svo kom í Kjallarann, þetta síðasta verk Steinars. Tilaðmynda Rottu-pælingin sem fylgir ofanskráðu.

Án þess þó að ég hafi borið aðra klippingu eða þvíumlíkt í des, -- Lúx, -- þá hlýt ég að bera fyrir mig slíku, sé hin tilvísandi færsla einkvað lesin; og jú, textinn er enn átakanlegur, á sinn Steinars-hátt. Þó grunninn hafi svo fæðst eitthvað fallegt (ekki blokk, pabbi!), -- grunurinn um að ég væri að grafa í vitlausu landslagi reynst kolrangur, bar ég allt aðra grímu þá: enga! Nú ber ég rykgrímu, og með staðfestu loforði, er ég orðinn annar maður.

Svona líka.

Og þó, ekki er allt nýtt, "en allt þetta með morgunverðarkornið" er enn satt. Þó, sannara, þá hef ég ekki einusinni fengið svo mikið sem skopparabolta lengi, heillengi. Ja, hugsunin er markviss. Bara engin.

Þetta samsöngur úr fortíðinni við daginn; enn annað skítamix.

Og þetta hér, er fimmti hnykkurinn -- en sautjándatilraun. Og djöfull er 300 góð tala.