Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Systir mín – í gær – talar um svört, drullufyllt lungu: Það er krabbamein, þetta hvíta. Ég segi Sýnið mér túmatbleiku lungun? Sýnið henni túmatbleiku áttræðu lungun! Sýnið henni aftur lungu, og ég geri frosklappir úr þínum. Ó, gef henni kokkteilsósu með fisknum næstkomandi mánudag, ekki sýna henni lungu. Ógnaðu og ég kem (með símann einsog mínútvísi...) Reimdu, láttu líða vel, þennann tíma, sem það er ógnarleg umhyggjan fyrir manni sem hræðir úr henni líftóruna. Þegar ég er ekki þar. Þegar þér hugnast það, mæti ég með 40 árin mín tilvonandi – og brostinn svip.

Syngur Townes: “Well, won't you lend your lungs to me? / Mine are collapsing.” Komdu mér soldið vel fyrir og bitterly breath burt tímanum sem er að klárast (þe Fyrir mig!). [Lungs; TvZ (Flyin' Shoes, 1978)] Ég hlýt, hlýt. Vitandi vits af þessu, er það ekki? Og hjartaáföllunum á fyrstum janúörum.