Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Manstu, þú klæddir þig sérstaklega, og með mikilli viðhöfn, í gamla gönguskó af mömmu þinni? Græni jakkinn, með öllum vösunum, lá þétt við líkamann, eitthvað sem enginn tók eftir þá, auðvitað, – hann var bara þröngur. Man glitta í kexpakka uppúr vasahorni. Vasahnífarnir, sem aldrei komu að gagni, voru þungir í þessari kös, og við fengum allir einn; þeim var góðfúslega aldrei skilað. J.K.L. notar sinn enn.

Man þig munda byssuna á stigaganginum, athugandi miðið.. Rifillinn svo mikilfenglegur á öxlinni, – ég dáði þetta happ þitt, – hann bar við himinninn hærra en Hallgrímskirkja, þegar við ösluðum fram Lönguhlíð eftir kyrrstæðum bílunum og fólkinu sem beið inní þeim. Langaði okkur ekki til að skjóta það?

Minns á útopnu, spenntur, með hvellhetturnar á hraðbergi; hinar skotnu í munninum, japlandi á púðurhljóðunum. Það er nefnilega svo gott bragð, barbíbleik. Maður sér þetta ekki lengur, en þetta er eina löngunin, maður! Hvað með krakkana þína, læturðu þau ekkert skjóta? Bara ballett, ha.

Skammbyssur í buxnastrengjum milli húsanna... Smalað í litla SAS-deild; sunnan Miklubrautar og ljósanna, var bakgarðahelvíti Hlíðanna, skeyttum því engu og sníktum í strætó af blindingjum og gömlum, ferðir sem aldrei voru farnar nema í leiknum. Takk fyrir allt bland-í-pokað, lífeyringar! Skærurnar meðteknar með samþykki kúgarans. Hefðum við aldrei fullorðnast, væri hagkerfið ekki samt.

Revolverinn of stór til þess að fela; og með spenntan gikk líturðu hvorki til hægri né vinstri. En sénsinn einhver keyrði mann niður. Silfurgrá paradís með súrefni og plastskefti, það var veröldin. Svo komu loftbyssurnar, það var ekkert gómsætt við þær.

Það loddi við skóinn að þar væru perrar, hommar, rörar. Bakaradrengurinn. Drápum þá sem við sáum, skutum skelk í bringu, steinum í bíla. Það loddi við skóinn þegar eðlið sagði til sín og kallaði inn í mat. Inn upp, ofar innar. Lyktin loddi við holin í nokkra daga, en bara maður sjálfur fann hana. Já og amen við misvondum matnum... djöfuls medistersjúkrapylsur með túmat og mús. Í vatnsglösunum sigldu matarleifar um og útí tóman sjó.

– Fáðu þér meira, nóg er til. Vertu heima í kvöld [-- þegar sólin sest ekki?].

Skipanir.

Og perlan snýst nú samt, vinur.