Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Á svotil nýtilkomnum... nei. Núverandi búseta – með búsætu – hefur leitt mig um niðadimm bergstaðastræti og torg hlaðinn ýmsustu vörum (tahini! pulsubrauði). Á lestargangi, skima ég um eftir fimm þúsund köllum og stjörnum, það er yfirlýst takmark mitt að færa annaðhvort oní skúffu fyrr ár er úti. En mig dvelur svo við svikul gluggaljósin, gapi mig frammá einn á eftir öðrum – engan má ég þó rannsaka tvisvar, bæði týndir eða þá niðurdregnir. Lóðréttir matreiðslubókaskápar og svo undur penar sit-com stofur. Í röðum. Mig hryllir við því sem er ekki ljóst, náttfatanóttum...

Og þetta í kattmignum, hötuðum erkiþingholtunum. O, ætli það sé ekki svo eins, myrkrið í einbýlisbæjunum?

Nú nú, svo eru þá niðurstöður leitarinnar að mannaforráðum og fegurð. En borgir geta brunnið, hrunið og horfið, en ástríðan lifir, osfrv. – meðan það verður enn eitthvað klof til að klofa, verð ég áfram um það osfrv.
---

Það er hriplekt hingað inn, bara blá filma á seríus stöng fyrir skrifblokk, plötukössum og Að breyta fjalli; rosknu sófaborði úr ljósheimum, áttundu deild; og loks 10.000 krónu sófa (3+1) úr ungum mosa. Ég ýtti Mein kampf innar í hilluna, enda eina bókin sem lesa mátti að utan, og einsog ástandið er í dag... og ég spegla mig í speglum, ekki sjónvarpi. Bleikar fallandi stjörnur í potti, glittir í, en enginn heyrir upplestra eða bókþunga þögn.
---

Bréf til lifenda, ég lifi og lifi svo vel.