Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Ef eitthvað blæs hér, er haustlegt undir neyslutrénu. Fallegt veður annars í dag, þennan júnídag. Fallega þunnur, líkamnast ég í gleðigrís; brosstafir fylla eyðurnar milli laga...

En, ef nokkuð blæs að ráði, þá er ansi haustlegt í hugskoti manns í skugga neyslutrésins. Það bara svo ósköpin djöfulsplagar mig rifrilda farganið og tættir pistlarnir, sem eltast á – hataðir auglýsingapésarnir og bakþankar á víxl – séð úr reykhurðinni á Baldursgötu. Góða fólk, það heitir hvirfilbylur, ekki hverfibylur. Það hvirflast, mætti segja, en hverfur ekki. Taktu eftir: Það hverfur ekki. – Og hvar er hverfið þitt núna, umbúðingur minn og sykursæli?

Það eru fallegar umbúðir á Seabear plötunni og innihaldið enn betra. – Nafni Jónsson mallar enn moldarköggla, það sjást sorgarrendur langar leiðir að. Tja, og þær skrúðpillur, mér sendar, eru deigari en snúðanna, sem hann sleikir af súkkulaðið. Já, svo fokking sætt er þitt líf. – Við pössum köttinn Mána, ástin á sinn fasta sess, "Hermann Rúdolf hress"; og bubblandi sisslandi hvert annað augnablik, ég drulla kannski út bæklingum í vindinn fyrir áhugasama eftir næstu helgi, Vi två, 17 år og góðmeti öðru (hress nú af Lech, það viðurkennist).

Sé Hótel Sögu af stéttinni, Panama í mistrinu. Farvel niggas.