Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Síðasta páskaleitið reit ég þessa stöku, sem aldrei birtist, nema í sms-i. Hún á svosem eins við, þó það sé Vasaa nú, ekki Turkuu:

Helmingun

ég sit hérna einn og helminnkast

húsbóndasæt í Turkuu

er við loks getum – gell! – vinkast

é' rúmast á súrri gúrkú

Þannig. Sömu væmnu búst-kveðjurnar og áðan.

Með smáregnininu fá göturnar mál, þær æpa undan bílunum. Og ég, ég heyri ekki í músíkinni, í reykhurðinni, heyri ekki undan skrækjunum. En, og það minnir mig, veröldin er öll iðandi, – þó það sumri eitthvað.