Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Undirbý síðustu nóttina á þessum stað. Spesíali sófinn verður annað. Allt sér stakt orðið annað, eitthvað óskýrt; hlutgert allt í einu, svona rifið upp með rykrótum.

Ég, bogandi sveittur, yfirgnæfi leyndarmál hlutanna með músík og gamlárskveðjum og krossgötuskvaldri hugans.

(Svona er þetta bara, sussar þú, sjálfstæðið svo forgengilegt – og afnafnar! Hluti minn, rétt bærast varir: þér eru búnir vonarklafar enn, titill og sama staða. Sama höfuðátt. – Ber tímann laust úr teppi.)

Segist með síðustu reyknótum: “as long as they gaze on...” Og það, það var fundvísin sem leiddi okkur saman, og þá, þá er hver garður paradís. Jafnvel sjálfur miðbærinn!