Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

Já: “Reyniberjaklasarnir [voru] einsog vaxbónuð epli úr þessari fjarlægð” einhverntíman. En ekki lengur, gleraugun skiljú. Nú eru þetta bara ber. Djöfulsins ber í samkrulli. Helvítis reyniber að hausti líkust fjölskyldum. (“...skýjuð ímyndunin bara hráki með loftbólum og öllu.” Með loftbólum, loftbólum og öllu; 60% fleiri stjörnum.) – Jájá Tómas, frábæra haustið þitt, þegar bærinn fer loks(!) að iða af lífi, og fyllist námsmeyjum, með skringilegar hugmyndir um ástina osfrv., ég þoli það ekki. Það kastar skítköldum skugga. Er dautt.

Það sem er gott er gott. En vont er svo ofvaxið!

Svo:

“Á meðal hinna merkilegri frjetta tel jeg fyrst sjálfan mig, því hver er sjálfum sjer næstur og hverjum finst að hann sjálfur sje í rauninni sá lýsissmurði centralpúnktur sem veldiskraptar alheimsins hringsnúast um einu sinni á hverjum 24 stundum.”

Og kunngerist hér: ég fokkaði hugmyndinni, að ég skyldi nú klífa tréð sem kæmi manni nokkrum gráðum ofar uppí normala-loftið.

Penar: Ég buskaði hana. Bláð'ana.

Nú svarar nafn mitt sér sjálft. (Letilega inní tóftir.)

Sama hvað, ég mun aldrei ganga að neinni skrá, ekki ég. Stafi ljósi, stafi yl. – Stafi uppfyllingu ýktleyndustu drauma minna. Stafi merktri óreiðu. Stafi skrá, ég

steðja á brott; hamra til ókunnustu hugmynda hvers

hvers ætlast nokkurs,

nokkurs til af mér.

[síðan um daginn vel að merkja, að mestu]