Hver er að þræða villigötur auðnanna inní tún svefnrofa minna?

“Það er eins og vant er. Ég gleymi þessum blöðum algjörlega tímunum saman. Svo þegar mig rankar við þeim aftur er ég búinn að gleyma því sem ég ætti að fylla þau með. Aldrei hefur verið verr en nú. Síðan ég skrifaði hér seinast hef ég ekki einu sinni skrifað upp titlana á bókum þeim sem ég hef lesið síðan. Ég man því alls ekki hvað ég hef lesið og það er alveg undir kylfu komið að ég muni nokkuð. Að minnsta kosti er víst að nú er engin röð á bókunum. En það gjörir minna til.”

Gísli Guðmundsson, 11. mars '84

Sorrí. Hvað dagarnir líða. En svona er neyð mín smá; það er ekki kokkandi uppúr henni þröngvaðri sögu. Nojan mín er veik! Brugðist mér og brotnað sú klórandi vina. Sem hljómar vel, sé það satt.

Og er það kannski. En, með famliíu sjáandi, já, þá brýst út þögnin. (Ég var jafnvel ásakaður um dulnefni!) Biluð blanda – sem hefur stamað ásjáanlega þygilt. Ekki að mig varði neitt grát, – ómælanlegt (einsog gleði laugardagsins) auðvitað líka, í þögn. En allt er fyrir mig, og þetta er allt sagt til baka til mín. Það var dagur, og líkast til allir – nema Gísli Gúmm að ofan – sem ná því, þeir eiga hann og verða það, aldarfjórðunginn, eiga hann og þá og um það leiti gerðist það, ég leit til baka! Þ.e. Rannsakandi! Merkilegt. Týra daganna og það allt, ef það má kalla svo. Allt svo lyklað og æst, ljósar stundir mínar rammvilltar í tíma. Rannsakandi merkilegt.

Og þannig er neyð mín smá. Mjúku slegið í raun. Meðmaður minn svo fallegur. Útkringum daginn er ég er sóttur bókum og pakka; þó það séu helst opgavelser og eitthvað 1 og 2, allt uppí sjöur; hljóðbókum um kristilegt efni sósað af gleym'því steinsd. beyglu. En líka Njálu og Eiríks sögu víðförla, litlar bækur með stóru letri, litríkar eftir efni.

Og englar alheimsins kvaka með Múbba og Dúbba í hæstu hillum.